Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2011

Ανένδοτος θα επιμένω στο ερώτημά μου: Γιατί;
Και θα πληθαίνουν οι φάκελοι των απορρήτων. Γιατί;
Και τα βέλη μου θα εξοστρακίζονται. Γιατί;
Κι όλο θα βουλιάζω στο αίνιγμά μου. Γιατί;
Και τα παιδιά θα κληρονομούν την απορία μου. Γιατί;
Και οι μέρες μας θα γίνονται κυπαρίσσια.
Νίκος Μπαζιάνας – «Παραλλαγές της οδύνης»

13 σχόλια:

boula είπε...

Εγώ θα ήθελα πολύ ν' απαν ντύσω όλα τα γιατί, αλλά φοβάμαι γιατί θα ξαναγράψω διαφορετικά και ξένα πράγματα προς τους ειπώ λυπους αιδώ, αλλά για τις μέρες που γίνονται κυπαρίσσια ...στης τρικυμιάς το σάλο, όμοια και πάντα αργολυγάει το κυπαρίσσι, ήσυχο, ωραίο, απελπισμένο. Τίποτ' άλλο. Eκατό φωνές - Η ασάλευτη ζωή, Κ. Παλαμάς

Penny είπε...

boula
εγώ θέλω τις απαντήσεις σου στο γιατί!
διαφορετικές και ξένες!
στην ποίηση καλύτερα να απαντά κανείς με ποίηση..

theogrocer είπε...

Boula
Μ' άλλον εις ΤΕΙ αλείφω νια... Να, μέσα μας! Σα φως και δεν θα πρέπει να πάψετε (να μήλα) τ' έμαθα, πρέπει κενά ζυγοί σε ΤΕΑ μα π.χ. μπορεί κανίς σε μια (αχρηστοι, α νίκη!) πάρε Αννα μήλα για τον σατανισμό κενά τόνοι πέρας. Πήζετε. Η ισορροπία με ταξί των δυο είναι το F ΚΤΕΟ.
Penny
Chi glass! Εν γκρι νου, με γεια! Τι όχι;

boula είπε...

Ο χρόνος γυρίζει, μα εγώ εκεί
Ο πόνος με βασανίζει, διαρκεί
Φθάνει, είναι χαρτί, είναι μελάνι
Καυτό. Εγώ όλο μου τον εαυτό
Όχι πια μισή.
Εσύ ;

theogrocer είπε...

Αν rot-ass εμένα: "Κλεισμένος στο μικρό μου ρετιρέ / αντίσταση με video και πουρέ".
Έτσι, δεν ξέρω και για τους άλλους...

chrismos είπε...

boula,
Αν σου δημιούργησα άγχος με τα «εκτός θέματος» σχόλιά σου, ειλικρινά ζητώ συγνώμη. Άλλωστε ποιος είμ' εγώ, που θα βάλω τους όρους του «παιχνιδιού»;;; Απλά, εγώ προσπαθώ (επιτυχώς ή όχι· άσχετο) να κεντράρω στο «ζουμί» κάθε ανάρτησης ΚΑΙ από σεβασμό στο μπλογκ ΚΑΙ για να προάγω το διάλογο στους προβληματισμούς που αφειδώς παρέχει ο theo. Υποθέτω, όμως, πως έχω το δικαίωμα να εκφέρω κριτική και για σχόλια άλλων· μια κριτική, που όχι μόνο δεν αρνούμαι για τα δικά μου σχόλια, αλλά και την επιζητώ.
Ωστόσο -και ειδικά σ' αυτό το ποστ- δεν θα 'πρεπε να 'χεις άγχος μην ξεφύγεις απ' το θέμα, αφού τα «γιατί;» του συγγραφέα είναι -κατά την ταπεινή μου γνώμη- τόσο ακαθόριστα, που επιδέχονται απειρία ετερόκλητων απαντήσεων.
Νιος σ' ελεύθερη λυπών...

Penny,
Επίτρεψέ μου την ένσταση στο να αποδέχομαι ως ποίηση ο,τιδήποτε περιέχει «ολίγη» από κοινοτυπίες «πασπαλισμένες» με δόσεις μυστηρίου. Τέτοια ποίηση φτιάχνω κι εγώ, αλλά εμένα ποτέ δεν θα με βραβεύσουν τα Μουσεία της Εθνικής μας Παράδοσης ως ευπατρίδη και υπέρμαχο της επιστροφής στις ρίζες (πλην μανδραγόρα και τζινσενγκ)

theo,
Τα είπα όλα· φίλα με τώρα.

boula είπε...

Chrismos
δε μου δημιούργησες κανένα άγχος, το blog το σέβομαι κι εγώ έτσι κι αλλιώς, (είναι to πρώτο blog που συμμετείχα σταθερά)
Κριτική δεν κάνω γενικά, πόσο μάλλον στο διαδίκτυο.
Το συγκεκριμένο ήταν μια πολύ ωραία πρόκληση
Το ξαναστέλνω λίγο πιο συντεταγμένο και νομίζω πιο ωραίο
Ο χρόνος γυρίζει, μα εγώ εκεί
Ο πόνος με βασανίζει, διαρκεί
Φθάνει, είναι χαρτί και μελάνι
Καυτό. Καίω όλο μου τον εαυτό
Γιαυτό. Όχι πια μισή. Εσύ ;

boula είπε...

chrismos
αυτό το τελευταίο
Τα είπα όλα· φίλα με τώρα.
δικό σου είναι ;
μ' άρεσε πολύ !

chrismos είπε...

Ίνες τύχη ωδής Αία ή ωά νου

boula είπε...

Πίνω στο κατεδαφισμένο μας σπίτι
Στη ζωή μου, τη σκληρή και τραχιά,
Στη μοναξιά και των δυο μας,
Πίνω και στην υγειά σου ένα -
Στο ψεύτικο στόμα που με πρόδωσε,
Στην παγωνιά της ματιάς σου
Στον χοντροκομμένο και φριχτό κόσμο,
Στον Θεό, που παραμένει μακριά μου.
(1934)
Λίντια Τσουκόφσκαγια: Σημειώσεις για την Άννα Αχμάτοβα

theogrocer είπε...

ΠροχωRame καλά. Α, πότη βλέπω!

boula είπε...

Το είχα δεί αυτό το έργο, πολλά χρόνια πριν, στο Θέατρο Δάσους, με την Άννα Παναγιωτοπούλου.
Ο τίτλος ήταν " Όλο σπίτι, κρεβάτι, κι εκκλησία " !

boula είπε...

Γυρνώντας λίγο πίσω στο χρόνο θυμήθηκα ότι το έργο "Όλο σπίτι, κρεβάτι κι εκκλησία" μάλλον είχε παιχτεί τότε στις αρχές της δεκαετίας του '80, στο Θέατρο Δάσους με την Αλίκη Γεωργούλη και την Εύα Κοταμανίδου. Ήταν πολύ ωραία παράσταση.