Αυτή την ώρα που σπαράσσεται το φως μου δεν διάΚΡΙΝΑ διάφανα τους στίχους, γι αυτό τους βρήκα κι έτους παραθέτω προ σκηνή χρυση:
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη, μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα, στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη, ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα ν' ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες, δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ, του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.
Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο. Δεν θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.
3 σχόλια:
Αυτή την ώρα που σπαράσσεται το φως μου δεν διάΚΡΙΝΑ διάφανα τους στίχους, γι αυτό τους βρήκα κι έτους παραθέτω προ σκηνή χρυση:
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια
κι εγώ συνήθως πέθαινα από αγάπη,
μέχρι που ήρθε αυτός ο μπλε χειμώνας
ν' ανάψει αυτά που έσβησε ο αιώνας.
Μετρήθηκα στις ώρες του τυφώνα,
στις ώρες που η καρδιά ξερνούσε στάχτη,
ακίνητος στη δίνη του κυκλώνα
ν' ακούω μονάχα να μου λένε πόνα, πόνα, πόνα, πόνα.
Το σώμα μου δε δόθηκε στις πέτρες,
δε στέρεψε το τελευταίο μου δάκρυ,
του έρωτα εποχές μάγισσες, ψεύτρες
των πιο όμορφων νυχτών, ώρες αλήτρες.
Δεν θα συγκρίνω φως με το σκοτάδι
ούτε λευκό αμνό με λύκο μαύρο.
Δεν θα με θρέψει άλλο μάνας χάδι
ας κλείσει της ψυχής μου το πηγάδι.
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
Σεφ Χάρης του μεμέ! Χαρά.
Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια...
Δημοσίευση σχολίου