Απλώς προβοκάτορες

Στα λεγόμενα ενός μπάτσου, του προέδρου ενός από τα μπατσοσυνδικάτα Δ. Φωτόπουλου κατέφυγε ο «Ριζοσπάστης» (14.2.12) για να πείσει το αναγνωστικό του κοινό ότι υπάρχουν «προβοκάτορες κουκουλοφόροι» κι αυτοί «τα κάνουν όλα». Είπε, λοιπόν, ο μπάτσος στο πρωινάδικο της ΝΕΤ, σύμφωνα με τη φυλλάδα του Περισσού, ότι «πάντα υπάρχουν προβοκάτορες», αλλά δεν ξέρει αν δρουν σε συνεργασία με την ΕΛΑΣ και συνέχισε: «Πάντως, η λειτουργία χτες αυτό καταδεικνύει... Και τα πρώτα φυσουνιάσματα δεν ερχόντουσαν από μπροστά, αλλά από πίσω. Δεν ξέραμε από πού μας έρχονταν τα χημικά. Γνωρίζω ότι και από άλλες πηγές πέραν από τους συναδέλφους μου χρησιμοποιήθηκαν τέτοιου είδους υλικά». Φυσικά, αυτά ανήκουν στη σφαίρα της νοσηρής φαντασίας ενός μπάτσου. Για τον «Ριζοσπάστη», όμως, είναι θέσφατα. «Οι προβοκάτορες έχουν αντίστοιχο εξοπλισμό με τους αστυνομικούς, όπως υπαινίσσεται ο Δ. Φωτόπουλος. Πού τον βρίσκουν; Ποιος τους προμηθεύει;», ρωτάει η φυλλάδα. Και συνεχίζει: «Ότι είναι εξοπλισμένοι φάνηκε και από τον περασμένο Οκτώβρη, όταν οι κουκουλοφόροι έκαναν δολοφονική επίθεση σε βάρος διαδηλωτών και του ΠΑΜΕ, με εξοπλισμό που χρησιμοποιούν οι δυνάμεις καταστολής. Δικοί τους είναι οι κουκουλοφόροι, μηχανισμοί ντόπιοι και ξένοι τούς αξιοποιούν για να χτυπήσουν το κίνημα». Τι να πεις μετά απ’ αυτά; Όλοι ξέρουν την αλήθεια, εκτός ίσως από μερικούς που αρέσκονται να παραμυθιάζονται από τη φυλλάδα τους και οι οποίοι δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε μια σύγκρουση με την αστυνομία (ως παρατηρητές έστω, όχι ως συμμετέχοντες) για να ‘χουν μια εικόνα. Όσο για την 20ή Οκτώβρη, το πολιτικό πλήγμα που υπέστη ο Περισσός ήταν ισχυρό, γι’ αυτό και δεν ξαναδοκίμασε να περιφρουρήσει το αστικό κοινοβούλιο. Και βέβαια, ποτέ δεν μάθαμε τι έδειξαν οι τοξικολογικές εξετάσεις του νεκρού συντρόφου τους. Πέταξαν τη μνήμη του στα σκυλιά, για να καλύψουν τη μπατσαρία και την κυβέρνηση.

ΥΓ: Ο τίτλος του σχολίου αναφέρεται, προφανώς, στον Περισσό και όχι σε εκείνους που αυτός χαρακτηρίζει προβοκάτορες.

Και πρόκληση

Στην κεντρική ομιλία της η Παπαρήγα θεώρησε σκόπιμο να δείξει τη νομιμοφροσύνη του Περισσού έναντι του συστήματος ξιφουλκώντας κατά του εμφύλιου πολέμου (όχι ειδικά του ελληνικού εμφύλιου του 1946-49, αλλά γενικά κατά του επαναστατικού εμφύλιου πολέμου από άποψη αρχών): «Ποιοι μιλάνε για τον εμφύλιο και για λουτρό αίματος; Εσείς, ναι, ΠΑΣΟΚ ήταν και ΝΔ, ποιος ξεκίνησε τον εμφύλιο στα Βαλκάνια για να δικαιολογηθεί η διάλυση των χωρών των Βαλκανίων, η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας; Ποιοι τα δημιούργησαν αυτά και ποιοι καθαγίασαν αυτήν τη λογική; Κανένας λαός δεν ξεκινά εμφύλιο από μόνος του. Ούτε πόλεμο, πείτε μου έναν πόλεμο κι έναν εμφύλιο που ξεκίνησε δίχως την παρέμβαση των ιμπεριαλιστών;». Μήπως να της θυμίσουμε τη διδασκαλία των κλασικών του μαρξισμού-λενινισμού για τον επαναστατικό εμφύλιο πόλεμο, δηλαδή για την προλεταριακή επανάσταση; Μάλλον δεν χρειάζεται. Τουλάχιστον αυτό το ξέρει, δεν στερείται στοιχειώδους μαρξιστικής μόρφωσης. Επιλογές αντεπαναστατικές έχει κάνει ο Περισσός και όταν ζορίζει το πράγμα η Παπαρήγα τις επιβεβαιώνει. Η σκληρή-προκλητική στάση του Βενιζέλου σ’ αυτή την επιβεβαίωση αποσκοπούσε.

«Θα έρθουν για χαράτσια, θα έρθουν για εισφορές, το μόνο που θα πάρουν, σφαλιάρες & κλωτσιές»

Ωραία η εκ του προχείρου στιχουργική, αλλά το περιεχόμενο εκφράζει ευχολόγιο μάλλον παρά πραγματικότητα. Διότι και για χαράτσια έρχονται και για εισφορές, αλλά δεν εισπράττουν σφαλιάρες και κλωτσιές. Και δεν εισπράττουν γιατί λείπει το μείζον. Λείπει η οργάνωση και δη η πολιτική οργάνωση. Για την οποία ο καλλιτέχνης του τοίχου μάλλον δεν προβληματίζεται. Του αρκούν οι ηχηρές λέξεις («σφαλιάρες και κλωτσιές»). Αυτοί που κινούνται πέραν της απάθειας και της υποταγής, που μπαίνουν στον κόπο να φτιάξουν ένα στένσιλ και να γράψουν μ’ αυτό πολιτικά μηνύματα στους τοίχους, θα έπρεπε πρώτοι να βγουν από το φαύλο κύκλο των εκκλήσεων στον αγωνιστικό αυθορμητισμό και να στρατευθούν στην υπόθεση της οργάνωσης αυτού του αυθορμητισμού, ώστε να πάψει να είναι τέτοιος και να μετατραπεί σε αγώνα μιας τάξης ενάντια σε μια άλλη τάξη.

Ας κάνουμε τα πολύχρωμα κασκόλ θηλιά στο λαιμό όσων μας κλέβουν τη ζωή. Οπαδοί όλων των χρωμάτων ας ενώσουμε τις γροθιές μας και ας πράξουμε το «αδύνατο». Από αύριο στο Σύνταγμα, στο κέντρο της Αθήνας και στις γειτονιές για τις μέρες που θα ακολουθήσουν ας μπούνε στην άκρη τα μεταξύ μας (αν έχουμε...) και ας «βάλουμε φωτιά σε ότι μας τρώει τη ζωή». ΟΠΑΔΟΙ - ΕΡΓΑΤΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤ' ΑΦΕΝΤΙΚΑ! (rude-boyz-ilisiakos.blogspot.com)

Κάτω η χούντα – Ονειρευόμαστε ότι η γη που δουλεύουμε μας ανήκει – Ονειρευόμαστε ότι ο ιδρώτας μας πληρώνεται με δικαιοσύνη και αλήθεια – Ονειρευόμαστε (…) Η ώρα είναι τώρα και ο τόπος είναι εδώ… - Συμμετέχουμε όλοι στις κινητοποιήσεις ενάντια στο καθεστώς «Δημοκτατορίας» - Η αυτόνομη θύρα 10 θα είναι εκεί για τον Ηρακλή μας και για τη ζωή μας!!! – Λαέ του Ηρακλή το σάλπισμα της αντίστασης δώθηκε. Ας το ακολουθήσουμε κάνοντας τον λόγο ίδρυσης της ομάδας πιο επίκαιρο από ποτέ!!! – Ολοι στους δρόμους – ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΘΥΡΑ 10 (αφίσα)

Αύριο θα πάτε ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΙ – Panthers Club ’83 (πανό)

Καλύτερα ένα άθλιο τέλος παρά μια αθλιότητα δίχως τέλος (πανό φιλάθλων Ιωνικού Νίκαιας)

Για να σωθούν οι τράπεζες από χρεοκοπία μας έριξαν στη φτώχεια και την ανεργία - Ξεπούλησαν τη χώρα μας και ό,τι μας ανήκει – Κλείσε την τηλεόραση στο δρόμο για τη νίκη (πανό φιλάθλων Παναθηναϊκού)

Κάτι αλλάζει στις κερκίδες των γηπέδων; Δεν ξέρουμε αν αλλάζει γενικά και μόνιμα, ξέρουμε όμως πως μια μερίδα από τη νεολαία των γηπέδων επιλέγει αυτό το χώρο συνάθροισης για να μιλήσει πολιτικά. Ανησυχεί αυτή η πολιτικοποίηση το σύστημα; Οταν μένει στις κερκίδες των γηπέδων, όχι. Οταν όμως από τις κερκίδες περνά στους δρόμους, τότε ανησυχεί. Το ‘χει δει το έργο και τον Δεκέμβρη του 2008. Το είδε και το βράδυ της 12ης Φλεβάρη του 2012. Τα παιδιά των γηπέδων ήταν εκεί, με τον ορμητισμό και την αποκοτιά τους, με τη βιαιότητα και την εκρηκτικότητά τους, με την πρωτόλεια πολιτική σκέψη. Παιδιά της εργατικής τάξης, παιδιά των συνεργείων και των υπηρεσιών κούριερ και ντελίβερι, άνεργοι, μαθητές, αναπτύσσουν τη δική τους ιδιόμορφη συλλογικότητα στις κερκίδες των γηπέδων. Εκεί που τα πράγματα κάθε άλλο παρά αγγελικά είναι. Εκεί που πλειοψηφικά κάνουν κουμάντο οι τσάτσοι της διοίκησης, του καπιταλιστή που ελέγχει την ομάδα. Εκεί που το αλκοόλ και το «μαύρο» κυκλοφορούν πολλές φορές τζάμπα, εκεί που το μπραβιλίκι προσφέρεται ως καριέρα στους πιο «ζωηρούς» απ’ αυτούς τους νέους. Είναι δυστύχημα το γεγονός ότι για ένα μεγάλο μέρος της εργατικής νεολαίας η μόνη μορφή συλλογικότητας είναι αυτή της κερκίδας. Αυτή, όμως, είναι η πραγματικότητα. Κι όποιος αναφέρεται στην εργατική τάξη δεν πρέπει ν’ αντιμετωπίζει αυτό το –αναμφισβήτητα κοινωνικό– φαινόμενο σηκώνοντας περιφρονητικά το φρύδι και κουνώντας ακόμα πιο περιφρονητικά το δάχτυλο.

Αντίθετα, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί παρά μια ακόμα έκφραση της απουσίας αυτοτελούς πολιτικής οργάνωσης της τάξης.

εφημερίδα «Κόντρα»