Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Αστοιχείωτοι είμεθα όλοι, είτε γράφοντες, είτε πολιτευόμενοι, είτε επιστήμονες, είτε άλλως οπωσδήποτε δρώντες σήμερον εν Έλλάδι υπό πάσαν έποψιν. Αστοιχείωτοι πνευματικώς, αστοιχείωτοι ηθικώς, αστοιχείωτοι ψυχικώς, αστοιχείωτοι κοινωνικώς.
Ό νέος έλλην, ο εισερχόμενος σήμερον εις την ζωήν, εισέρχεται απαράλλακτα όπως το νεογέννητον γατί ή το αρτίτοκον κουτάβι. Οι γονείς του τον γεννούν δια να τον γεννήσουν, ομοίως όπως οι σκύλοι ή οι αίλουροι. Και εκπληρούν ομοίως, επίσης ευσυνειδήτως, όλα τα φυσιολογικά των προς αυτόν καθήκοντα. Αλλ’ αν τούς έλεγε τυχόν κανείς ότι έκτος αυτών έχουν και άλλα, πολύ θα τούς εξέπληττε βεβαίως. Από την οικογένειαν λοιπόν δεν έχει να περιμένει καμμίαν προπαρασκευήν δια τίποτε απολύτως. Τα σχολεία εις τα όποια αρχίζει να φοιτά, εάν δεν τού στρεβλώνουν και το πνεύμα του και την ψυχήν του και το σώμα του και τον χαρακτήρα του, δεν τον παρασκευάζουν βέβαια και αυτά δια τίποτε άλλο, ή το πολύ-πολύ να γίνει φοιτητής. Το πανεπιστήμιον, αν υπάγει εις αυτό, και ενενήντα επί τοις εκατόν θα πάγει, δεν τον παρασκευάζει παρά δια να γίνει δικηγόρος, ιατρός ή δάσκαλος, υφ’ ην έννοιαν εννοήθησαν αι επιστήμαι αύται εις τον τόπον μας, απλά τουτέστι και χυδαία βιοποριστικά επαγγέλματα. Και η κοινωνία, όταν θα έβγη εις αυτήν, αμόρφωτος και αυτή και ακατάρτιστος και ανερμάτιστος εντελώς, ως μόνον καθήκον της νομίζει ν’ αρχίσει να τον κυλίει εις τα θολά της κύματα, φούσκαν κενήν, μηδενικόν μεταξύ μηδενικών, χάος εντός χάους. Κανείς και τίποτε δεν τον εδίδαξε να βλέπει, κανείς και τίποτε δεν τον εδίδαξε ν’ ακούει, κανείς και τίποτε να σκέπτεται, τίποτε και κανείς να εννοεί, κανείς και τίποτε να ενεργεί, τίποτε και κανείς να εργάζεται, κανείς και τίποτε να υπάρχει ως άνθρωπος εν γένει.
Τώρα, αν έχει ιδιοφυίαν τινά, αν η άργιλος από την οποίαν έγινε δεν είναι πολύ κοινή, αν ή φύσις τον επροίκισε με κάποιαν πρωτοτυπίαν χαρακτήρος, με κάποιαν δύναμιν πνεύματος, με κάποιαν ισχύν ψυχής, με συστατικά τινά υπεροχής οιασδήποτε, αρχίζει μόνος του να βλέπει, ν’ ακούει, να σκέπτεται, να εννοεί, να διδάσκεται, να μελετά, να κινείται, αρχίζει μόνος του να συμπληρώνει την ατελεστάτην ύπαρξίν του, αρχίζει αναμειγνυόμενος εις την ζωήν να προσπαθεί να μάθη εξ αυτής -αντί πόσου καιρού ίσως χαμένου, αντί πόσων πολλάκις αλγηδόνων!- ό,τι έπρεπε να ηξεύρη σχεδόν προτού έμβη εις αυτήν και ό,τι δεν έμαθεν, αρχίζει να προσπαθεί αφ’ εαυτού να γίνει άνθρωπος πλήρης και να μην απομείνει δίπουν άπτερον όπως εγεννήθη. Αν δεν τα έχει τα φυσικά αυτά συστατικά, αιώνια του ή μνήμη! Κλαίτε τον και από ζωντανόν! Είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, είναι το αυτό.
Μιχαήλ Μητσάκης - «Κριτικά κείμενα»

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ευτυχώς που 100 χρόνια μετά ο Μητσάκης μοιάζει εκτός τόπου και χρόνου!
Παναγίτσα μου αν ίσχυαν και σήμερα αυτά τα πράγματα!

chrismos είπε...

Διαφωνώ και το υπογράφω!
Εν Αθήναις, τη 1 Απριλίου 2012
Ώφειλα λήθης
(υπογραφή)

theogrocer είπε...

Solo
Σ' οστό ΣΕΒ ρίσκο.
Chrismos
Τι μαστοί! Με ρακέτα! Έθιμα...
Θα μπω, ρούσσες. Να πω "lit" ευθύς.

chrismos είπε...

Αν κουρευτώ και πολιτευτώ θα 'μαι PSI φύσης;

theogrocer είπε...

Είναι αυτό που λέμε "then pas Νάκου. Ρεύεσαι;".
Ξέρω (έχω την Πέπη θύσει) ότι ποτέ δεν θα 'πες εις τόσο χαμηλά