Οι προστάτες των γραμμάτων. Οι τρεις Ιεράρχες, οι τρεις Τρισμέγιστοι Φωστήρες της Εκκλησίας. Οι τρεις Άγιοι Πατέρες: Ιωάννης Χρυσόστομος, Βασίλειος ο Μέγας και Γρηγόριος Ναζιανζηνός ή Θεολόγος, κυρίαρχοι, προστάτες της ελληνικής παιδείας και του ελληνικού υπουργείου της Ορθοδοξίας! Καπελωμένη, αμέσως μετά την επανάσταση, η ελληνική πολιτεία από την Εκκλησία, πήρε από το πάνθεον της τρεις ιερωμένους, τρεις πρώην φανατικούς μοναχούς και τους όρισε με το έτσι θέλω επικεφαλής, προστάτες και άρχοντες των ελληνικών γραμμάτων και συλλήβδην της ελληνικής παιδείας, οι οποίοι ακόμη και σήμερα καθορίζουν εν πολλοίς τη διδακτέα ύλη στα σχολεία. Λες και δεν είχαμε έναν Σωκράτη, έναν Πλάτωνα, έναν Αριστοτέλη, έναν Πυθαγόρα, έναν Δημόκριτο και δεκάδες άλλους δικούς μας Έλληνες σοφούς -μοναδικής και παγκόσμιας εμβέλειας- που μπορούσαμε να τους αποκαταστήσουμε και ως πατέρες και ως προστάτες και ως πρότυπα της ελληνικής παιδείας και των γραμμάτων και χρειάστηκε να κάνουμε εισαγωγή τριών αλλοδαπών, ενός Παλαιστίνιου, ενός Σύρου και ενός Καππαδόκη! Και θέλουμε ύστερα να μη μας ελεεινολογούν οι άλλοι λαοί για την κατάντια στην οποία έχουμε περιέλθει. Όλοι οι λαοί του κόσμου να σέβονται, να αναγνωρίζουν και να μελετούν τους προγόνους μας ως τους αριστείς και πρωτοπόρους της φιλοσοφίας, της επιστήμης και της τέχνης και μεις να μηρυκάζουμε και να αναπαράγουμε σκοταδιστικές καλογερίστικες αντιλήψεις, μεσαιωνικά θεολογικά φληναφήματα που δεν έχουν καμιά απολύτως αξία και σε τίποτε δεν προάγουν τη γνώση και την επιστήμη. Και φυσικά κάτω από τέτοιες θεοκρατικές παιδαγωγικές συνθήκες, δεν είναι απορίας άξιον πως εκτός ελαχίστων εξιδικευμένων περιπτώσεων, το σύνολο των Ελλήνων που έχουν αποφοιτήσει από τα σχολεία της μέσης εκπαίδευσης, δεν έχει καμιά απολύτως γνώση του ουσιαστικού περιεχομένου της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και εν γένει παιδείας.

Και πώς μπορεί να έχει όταν οι "κυρίαρχοι" και προστάτες της παιδείας "άγιοι πατέρες", παλαιοί και νεότεροι, διαμαρτύρονται γιατί τα νέα σχολικά βιβλία δεν «έχουν κατηχητικό, εκκλησιολογικό και ορθόδοξο χαρακτήρα», διότι προφανώς θέλουν να μας γυρίσουν πίσω στη δεκαετία του '50, όπου πρωτεύον μάθημα ήταν τα θρησκευτικά, με τέσσερις ή πέντε ώρες διδασκαλίας την εβδομάδα. Και άλλες τόσες ώρες γράμματα, κολυβογράμματα, του θεού τα πράγματα!... Πάσχω, έπασχον... πέπονθα και πεπονθώς... ο κακός μας ο καιρός! Και την έβδομη ημέρα, που ακόμη και ο παντοδύναμος ξεκουράστηκε, αφού δημιούργησε τον κόσμο, κατηχητικό... αλληλούια, αλληλούια, αλληλούια και Άγιος ο Θεός! Γι' αυτό και οι απόφοιτοι των γυμνασίων μας εκείνης της εποχής δεν ήσαν σε θέση να φτιάξουν μια βρύση που έτρεχε στο σπίτι τους και κατέληξαν οι περισσότεροι ανειδίκευτοι εργάτες στη Γερμανία και στην Αυστραλία, να σκουπίζουν δρόμους, μιας και τα απολυτίκια που είχαν μάθει δεν τους χρησίμευαν σε τίποτε.

Επιστροφή λοιπόν εδώ και τώρα στις ρίζες της ορθοδοξίας και στα πατερικά κείμενα των τριών Ιεραρχών, μοναδικές πηγές σοφίας και ελληνικότητας! Να μερικά δείγματα Ιεραρχικής, πατερικής σοφίας, χριστιανικής αγάπης, ηθικής και ήθους:

«Εάν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις στάχτη και σκόνη και τίποτε υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών, γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δόγματα τους γεμάτα σκουλήκια.

«Και όπως ο πολύς σίελος, που εξέρχεται από παιδικό στόμα, πολλές φορές λερώνει τροφή και ποτό, έτσι και οι λόγοι, που απορρέουν από το στόμα των Ελλήνων είναι μάταιοι και ακάθαρτοι... και όπως τα παιδιά γυμνώνονται χωρίς συναίσθηση και δεν κοκκινίζουν, έτσι και οι Έλληνες κυλιούνται μαζί με πόρνους και μοιχούς και παραβαίνουν τους νόμους της φύσεως και επινοούν παράνομες μίξεις.

«Έτσι ας πολεμήσουμε τους Έλληνες, έτσι ας τους αιχμαλωτίσουμε, με αιχμαλωσία που είναι καλύτερη από την ελευθερία».

«Αλλά γιατί δεν λέω στον Έλληνα, θα πει κάποιος, ότι τρώω ειδωλόθυτα [είναι τα κρέατα απο τις θυσίες των αρχαίων Ελλήνων] και δεν βλάπτομαι καθόλου και το κάνω όχι γιατί αγαπώ τους δαίμονες; Γιατί δεν μπορείς να τον πείσεις, ακόμη και να το λες μύριες φορές, επειδή είναι ασθενής και εχθρός. Γιατί εάν τον αδελφό σου δεν έπεισες ακόμη, πολύ περισσότερο τον εχθρό Έλληνα».

Μάλιστα. Και ποιος τα γράφει αυτά; Ο από την Αντιόχεια της Συρίας καταγόμενος, Γιοχάναν ή Ιωάννης ο Χρυσόστομος, αυτός με το χρυσό στόμα, πρώην καλόγερος, πρώην επίσκοπος, πρώην πατριάρχης... φιλέλληνας μέχρι το κόκαλο, που αποκαλεί τους Έλληνες «εχθρούς» και μετά βδελυγμίας αποστρέφεται την ελληνική φιλοσοφία που είναι γεμάτη περιττώματα, σκουλήκια και πύον! Βλέπετε τι βγαίνει από αυτό το χρυσό στόμα! Αυτόν τον ιεράρχη επιλέξαμε -επέλεξαν άλλοι για μας- ως δάσκαλο της σοφίας και της αρετής και ως προστάτη της ελληνικής παιδείας. της παιδείας των αρχαίων ελλήνων που τους αποκαλεί «εχθρούς» του και διδάσκει ότι πρέπει «να τους πολεμήσουμε και να τους αιχμαλωτίσουμε, γιατί είναι ακάθαρτοι, πόρνοι, μοιχοί» και ό,τι άλλο βάλει ο νους σας.

Ο δεύτερος μεγάλος του στερεώματος της ορθοδοξίας αστέρας, από την Νεοκαισάρεια του Πόντου, είναι Βασίλειος ο Μέγας(!) του οποίου το όνομα ήταν Μαζέτας, που έγραψε για τους Έλληνες ότι: «Είναι εχθροί οι Έλληνες, διότι διασκεδάζουν καταβροχθίζοντας με ορθάνοιχτο στόμα το Ισραήλ». Αυτόν πάλι τον μεγάλο προστάτη των ελληνικών γραμμάτων, τον πείραξε που οι Έλληνες δεν συμπαθούσαν, απ' ό,τι γράφει, τους φίλους του Ισραηλίτες. Ή μήπως ήταν και αυτός Εβραίος και δεν το ξέρουμε; Και βέβαια πού να ξέρουμε από πού κρατάει η σκούφια του;

Τρίτος της παρέας των προστατών, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος ή Ναζιανζηνός, δηλαδή από τη Ναζιανζό της Καππαδοκίας, φίλος και προστατευόμενος του Βασιλείου -βλέπετε ότι και μέχρι σήμερα τηρείται η παράδοση, οι παντός είδους ιεράρχες να έχουν κοντά τους νεαρότερους κληρικούς που τους προστατεύουν και τους προωθούν- με τον οποίο συνυπήρξαν ως καλόγεροι σε κάποιο μοναστήρι και ασχολήθηκαν με τη σύνταξη κανόνων της μοναχικής ζωής. Οι σπουδαίοι αυτοί... "φιλέλληνες" ορίστηκαν "προστάτες" της ελληνικής παιδείας, όχι μόνο για τα παραπάνω καλά τους λόγια για τους Έλληνες γενικώς και τους αρχαίους μας φιλοσόφους, αλλά...  «ένεκα του γεγονότος ότι οι τρεις ούτοι πατέρες συνέδεσαν αρρήκτως το χριστιανικόν ιδεώδες μετά του αρχαίου ελληνικού».

Γι' αυτό υποστηρίζω ότι σ' αυτόν τον τόπο υπερισχύει το ψεύδος και περισσεύει η υποκρισία. Σύμφωνος με τους... προστάτες και ένας άλλος "Μεγάλος", ο Αιθίοπας Άγιος Αθανάσιος, που έγραψε: «Δεν είχε αποκαλυφθεί η μωρία της ελληνικής φιλοσοφίας, παρά μόνον όταν η αληθινή σοφία του θεού φανέρωσε τον εαυτό της στη γη» και από κοντά, από άλλη οπτική γωνία, ο περιβόητος πατέρας Κοσμάς ο Αιτωλός: «Ήξερεν ό θεός πώς τα άλλα ρηγάτα μας βλάπτουν εις την πίστιν. Και δια να μη κολασθούμεν, το έδωσε (το Βυζάντιο) του Τούρκου και τον έχει ο Θεός τον Τούρκον ωσάν σκύλον να μας φυλάη». Δηλαδή για να μη γίνουμε καθολικοί, γίναμε ραγιάδες με το θέλημα του Θεού. Αυτά και παρόμοια θέλουν να μάθουν τα παιδιά μας στο σχολείο.

Θεόδωρος Παναγόπουλος – «Τα ψιλά γράμματα της Ιστορίας»