Γεννήθηκα στα Ποταμούδια της Καβάλας τον Ιούνιο του 1955 από γονείς εργάτες, σκουπιδιάρης ο πατέρας μου, υπηρέτρια πλουσιόσπιτων η μητέρα μου… Εκεί λοιπόν, στο μικρό Στάλινγκραντ όπως αποκαλούσαν τότε την γειτονιά μου, πρωτό’δα το φως του ήλιου. Αφορμή για το κόκκινο παρατσούκλι δόθηκε όταν οι εκεί καπνεργάτες απεργήσανε για πρώτη φορά πανελλαδικά… Αργότερα ένας από τους πρωτεργάτες της απεργίας, ο Βασίλης Λουλούδης (θείος μου), τότε γενικός γραμματέας της Ε.Π.Ο.Ν. Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, βρέθηκε ακέφαλος μέσα σε ένα βαρέλι… Το κεφάλι του το χρησιμοποιήσανε σαν μπάλα ποδοσφαίρου πριν το αναρτήσουν σε έναν πάσσαλο στην κεντρική πλατεία Φουάτ της πόλης, οι πανηγυρίζοντες Μάηδες και Χίτες, σημερινοί μεγαλοεπιχειρηματίες της Καβάλας… Παρ’ όλα αυτά… (α ναι) για των λόγων μου το αληθές, τα γεγονότα που αναφέρω τα περιγράφει ο Γάλλος συγγραφέας Ντομινίκ Εντ στο βιβλίο του «Οι καπετάνιοι – Άρης Βελουχιώτης»… Παρ’ όλα αυτά, αν και σήμερα η μοναδική μου περιουσία είναι τα ρούχα που φοράω, αν και οιονεί άεργος, άπορος, άστεγος κτλ. εν τούτοις συμπλήρωσα 55 χρόνια ζωής… Το σάλιο μου όμως πικρό, στάζει χολή… Εν τω μέλλοντι και καθ’ οδόν ενδεχομένως περαιτέρω!

Κορνήλιος Α. Λουλούδης, Τετάρτη 17 Νοέμβρη 2010

(από μια μαρτυρία του Φίλιππα Κυρίτση)