Προς Θεσσαλονικείς μ΄ (+οε΄) επιστολή φαύλου

   Αδελφοί

   Πλάκα-πλάκα και Θησείο-Θησείο αφίχθη και ο Μάρτιος, όστις δεν λείπει από την τεσσαρακοστή αλλά ούτε και από την τεσσαρακοστή επιστολή μας, συνεπώς δεν υφίσταται α-Μαρτία.

   Θα μπορούσαμε –όπως ίσως αναμένατε- να εξαντλήσομε τον χώρο μιας και δύο και τριών επιστολών εις το μέγα θέμα των ημερών (την επιβολή ισοβίου καθείρξεως εις τον «δήμαρχο που άξιζε της Θεσσαλονίκης»), αλλά σεβόμενοι κάποια λεπτά πράγματα –αν και χονδροειδείς οι ίδιοι εξ υπαρχής- δεν θα το κάνομε. Άλλωστε στη μακάρια αποικία ουδέποτε εξέλιπε η ύλη δια στήλες και επιστολές…

   «Θα έβαφα και το μουστάκι μου για την Eurovision» («στη θέα των ευρώ» μεταφράζεται ελευθέρως το «euro-vision»), δηλοί έτερος επιφανής πολίτης της συμβασιλεύουσας, ο γνωστός Αγάθων Ιακωβίδης. Ο σύγχρονος μέγας ρεμπέτης που σύρμα πάνω – σύρμα κάτω παίζει τον μπαγλαμά την ώρα που καίγεται ο κόσμος, επιδεικνύει μια αξιοσημείωτη κοινωνική και πολιτική συγκρότηση. Φουσκώνουν τα στήθη μας από εθνική, τοπικιστική και μουσική υπερηφάνεια, μαζί με τους ρεμπετόφιλους αδελφούς αίτινες πλασάρουν τη «φιλοσοφία» του ρεμπέτικου ως δήθεν «αντίδραση» και «περιθώριο». Διερχόμενοι τον εικοστό αιώνα στην ιδιωτεία και στη σφαλιάρα από τους κάθε λογής Μπαϊρακτάρηδες, όχι μόνο δεν έδωσαν αγωνιστές ενώ η κοινωνικοπολιτική θέσις των προδιέθετε δια κάτι τέτοιο, αλλά αντιθέτως -και ίσως το κτίσομε δια ιστορικών παραδειγμάτων κάποια στιγμή που θα έχομε περίσσευμα χώρου και θα λαμβάνομε αντιβίωση- έδωσαν πλείστους όσους γενίτσαρους και πάμπολλα γιουσουφάκια στην «εχθρική» τάχα μου δήθεν αστική τάξη των «ατσαλάκωτων» και στην υπηρεσία των γελοίων, ανήθικων βίτσιων της…

   Τι μας βάζουν και θυμόμαστε! «Τέχνη έξω από την κοινωνία, τις τάξεις της και τους αγώνες της δεν υπάρχει. Αυτό σημαίνει πως ο κάθε μάστορας στο πεδίο της διανόησης πρέπει να καθορίσει τη θέση του: ή με τον λαό ή με τους εκμεταλλευτές του» (Νίκος Ζαχαριάδης).

"Φιλμ νουάρ" - Θεσσαλονίκη