Στο 'πα και το '66 ένα βράδυ βροχερό θα 'μαι μακριά σου τότε που θα ψάχνεις για γιατρό για γιατρό, για δικηγόρο να σου δώσουνε γραμμή κάτι θα λαλεί στο χώρο τούτη φταίει για το παιδί
Στο Βαρδάρη και στη Βάθη, στου Συγγρού και στου Ψειρή οι καλύτεροι μου φίλοι λιώνουνε σαν το κερί και βαθιά μέσα στα χόρτα ανασαίνει ένα παιδί βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την καταπακτή
Στο 'πα και το '66 με τραγούδια βραχνιασμένα είσαι σχήμα του θανάτου δεν μπορείς χωρίς εμένα δίχως το δικό μου φόρο είσαι στείρα και μουγκή στον ομφάλιο σου λώρο μια μαμή ακροβατεί
Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά σ' αγαπώ όπως πρώτα και ορμάω στα σκαλιά και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός αν στραφώ να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως
Ποιος ξέρει, Penny... Ίσως ο Παντελής -ξεκινώντας από ΤΟΣΟ ψηλά- να οραματίστηκε πως η πορεία του μόνο φθίνουσα θα μπορούσε να είναι, και γι αυτό να αρνήθηκε τη ζωή που ξεκινάς από πολύ ψηλά και καταλήγεις Νιόνιος. Ουκ ολίγοι και ου κολλίγοι οι πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες που έκαναν κανόνα ζωής το "Live fast, die young". Σαν σήμερα, κλείνουν 42 χρόνια που παρομοίως έφυγε ο Τζιμ Μόρισσον. Με "εθελουσία έξοδο", όπως άλλωστε και τόσοι άλλοι σ' αυτή τη ζωή (όπως άλλος τεκέ το Cialis, α.. φτύει τη ζωή)
chrismos Ζόρικο πράγμα να γίνεις σχήμα που ο χρόνος ή θα λατρέψει ή θα σπάσει..Όσο πιο πολύ αφεθείς, τόσο πιο πολύ ταξιδεύεις. Κάποιοι μεσοπέλαγα κατεβάζουν τα πανιά. Το ταξίδι τους όμως μεγάλο ή μικρό είναι γενονος. Και κάποιες φορές με την ανεπανάληπτη τόλμη και ομορφιά του εμπνέει ταξίδια και σε άλλους.. Ο κορυφαίος τζιμ και ο νιονιος ταξίδεψαν πολύ πριν αφήσουν το καράβι τους. Το ίδιο ίσως και ο παντελής και πολλοί άλλοι. Και αυτό είναι σημαντικό.
Penny, όμορφα γράφεις κι όμορφα σκέφτεσαι. Όμορα, και ως ποιήτρια, μιλάς παραβολικώς. Ο παράς ο βολικός και το συνεπαγόμενο ξεπούλημα ψυχής, είναι το αγκάθι που με κάνει να τσινάω. Όλοι, μα όλοι(!) αρχικά δηλώνουν πως αφήνονται να ταξιδέψουν για τη χαρά του ταξιδιού. Όμως οι περισσότεροι, είτε από τα πρώτα μίλια (βλ. απέραντες κοιλάδες με νέους "καλλιτέχνες" σκυλάδες) είτε μεσοπέλαγα αρμουνίζουν (π.χ. Βίσση προς τη φύση του Γ.Γ. των Τσεπωμένων Εθνών, Σκρόφι Αννάν-ταλαρα-Γεωργίου-του-MEGA) είτε κοντά στις θολές γραμμές των οριζόντων (βλ. Νιόνιο, με το επιχειρηματικό νιονιό) εγκαταλείπουν τη χαρά των οίστρων κι ανακαλύπτουν τη χαρά των "ασφαλίστρων". Τότε, καλή μου, "βυθίζουν" το καράβι στα απόνερα της ξεφτίλας, δαμάζοντας τα κύματα στης ψυχής τους τα βοθρολύματα. Ή τα καίνε για να εισπράξουν και τα ασφάλιστρα πυρκαγιάς μεταφέροντας τις μεταλλαγμένες "νίκες" τους σε πύργους ασφαλείας! Πύργοι, νίκαι θ' άλλασσα. Τα καράβια μου καίω, τα καίω (αφού έχω κι άλλα πολλά), μη μ' αφήσεις σου λέω, σου λέει ο γιος του θαλασσοπόρου Πορτογάλλου, Portugal-ογλου. Όλα μου τα καράβια να βουλιάξουνε, άμα τα δυο σου μάτια δω να κλάψουνε. Και "κλάααμα" η ευκαιρία. Για την καβάτζα· όχι για κάβα άδεια σαν του Καββαδία.
Κάλλιο, λοιπόν, σ' αμμουδιά πεθαμένη με κούφιο νερό να κοιμάμαι, παρά με Δ΄ήχο σκατά άρτια και δη ήχο σπανια, ε ...τσινάμε.
(σόρι για το παραλήρημα, αλλά το ρήμα του παραλή με παραλύει. Ειδικά η ρήση που θέλει να 'μαι "βρύση" για να με βρίσει "δεν είν' η λόξα για εύκολα λεφτά, είναι του βρώμου η χαρά"...)
7 σχόλια:
???
Ποιος, που, πότε και γιατί;
Κάτι θα ξέρεις...
Ένα τυχαίο σημείο αναφοράς, υπάρχουν αμέτρητα:
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=218907&catid=6
συλλυπητήρια
και ευχές από καρδιάς για δύναμη.
http://www.youtube.com/watch?v=XhSSi2DiwfQ
Στο 'πα και το '66 ένα βράδυ βροχερό
θα 'μαι μακριά σου τότε που θα ψάχνεις για γιατρό
για γιατρό, για δικηγόρο να σου δώσουνε γραμμή
κάτι θα λαλεί στο χώρο τούτη φταίει για το παιδί
Στο Βαρδάρη και στη Βάθη, στου Συγγρού και στου Ψειρή
οι καλύτεροι μου φίλοι λιώνουνε σαν το κερί
και βαθιά μέσα στα χόρτα ανασαίνει ένα παιδί
βάζω το κλειδί στην πόρτα, κλείνω την καταπακτή
Στο 'πα και το '66 με τραγούδια βραχνιασμένα
είσαι σχήμα του θανάτου δεν μπορείς χωρίς εμένα
δίχως το δικό μου φόρο είσαι στείρα και μουγκή
στον ομφάλιο σου λώρο μια μαμή ακροβατεί
Κι από πάνω φέγγουν φώτα, οι χειρούργοι έχουν δουλειά
σ' αγαπώ όπως πρώτα και ορμάω στα σκαλιά
και ορμάω στο μονοπάτι, κουκουρίκου ο πετεινός
αν στραφώ να γίνω αλάτι και να μη χαρώ το φως
Ποιος ξέρει, Penny...
Ίσως ο Παντελής -ξεκινώντας από ΤΟΣΟ ψηλά- να οραματίστηκε πως η πορεία του μόνο φθίνουσα θα μπορούσε να είναι, και γι αυτό να αρνήθηκε τη ζωή που ξεκινάς από πολύ ψηλά και καταλήγεις Νιόνιος.
Ουκ ολίγοι και ου κολλίγοι οι πολύ μεγάλοι καλλιτέχνες που έκαναν κανόνα ζωής το "Live fast, die young".
Σαν σήμερα, κλείνουν 42 χρόνια που παρομοίως έφυγε ο Τζιμ Μόρισσον.
Με "εθελουσία έξοδο", όπως άλλωστε και τόσοι άλλοι σ' αυτή τη ζωή (όπως άλλος τεκέ το Cialis, α.. φτύει τη ζωή)
chrismos
Ζόρικο πράγμα να γίνεις σχήμα που ο χρόνος ή θα λατρέψει ή θα σπάσει..Όσο πιο πολύ αφεθείς, τόσο πιο πολύ ταξιδεύεις. Κάποιοι μεσοπέλαγα κατεβάζουν τα πανιά. Το ταξίδι τους όμως μεγάλο ή μικρό είναι γενονος. Και κάποιες φορές με την ανεπανάληπτη τόλμη και ομορφιά του εμπνέει ταξίδια και σε άλλους..
Ο κορυφαίος τζιμ και ο νιονιος ταξίδεψαν πολύ πριν αφήσουν το καράβι τους. Το ίδιο ίσως και ο παντελής και πολλοί άλλοι. Και αυτό είναι σημαντικό.
Penny, όμορφα γράφεις κι όμορφα σκέφτεσαι.
Όμορα, και ως ποιήτρια, μιλάς παραβολικώς. Ο παράς ο βολικός και το συνεπαγόμενο ξεπούλημα ψυχής, είναι το αγκάθι που με κάνει να τσινάω. Όλοι, μα όλοι(!) αρχικά δηλώνουν πως αφήνονται να ταξιδέψουν για τη χαρά του ταξιδιού. Όμως οι περισσότεροι, είτε από τα πρώτα μίλια (βλ. απέραντες κοιλάδες με νέους "καλλιτέχνες" σκυλάδες) είτε μεσοπέλαγα αρμουνίζουν (π.χ. Βίσση προς τη φύση του Γ.Γ. των Τσεπωμένων Εθνών, Σκρόφι Αννάν-ταλαρα-Γεωργίου-του-MEGA) είτε κοντά στις θολές γραμμές των οριζόντων (βλ. Νιόνιο, με το επιχειρηματικό νιονιό) εγκαταλείπουν τη χαρά των οίστρων κι ανακαλύπτουν τη χαρά των "ασφαλίστρων". Τότε, καλή μου, "βυθίζουν" το καράβι στα απόνερα της ξεφτίλας, δαμάζοντας τα κύματα στης ψυχής τους τα βοθρολύματα. Ή τα καίνε για να εισπράξουν και τα ασφάλιστρα πυρκαγιάς μεταφέροντας τις μεταλλαγμένες "νίκες" τους σε πύργους ασφαλείας! Πύργοι, νίκαι θ' άλλασσα. Τα καράβια μου καίω, τα καίω (αφού έχω κι άλλα πολλά), μη μ' αφήσεις σου λέω, σου λέει ο γιος του θαλασσοπόρου Πορτογάλλου, Portugal-ογλου. Όλα μου τα καράβια να βουλιάξουνε, άμα τα δυο σου μάτια δω να κλάψουνε. Και "κλάααμα" η ευκαιρία. Για την καβάτζα· όχι για κάβα άδεια σαν του Καββαδία.
Κάλλιο, λοιπόν, σ' αμμουδιά πεθαμένη με κούφιο νερό να κοιμάμαι, παρά με Δ΄ήχο σκατά άρτια και δη ήχο σπανια, ε ...τσινάμε.
(σόρι για το παραλήρημα, αλλά το ρήμα του παραλή με παραλύει. Ειδικά η ρήση που θέλει να 'μαι "βρύση" για να με βρίσει "δεν είν' η λόξα για εύκολα λεφτά, είναι του βρώμου η χαρά"...)
chrismos
I like παραλύριμα)
λυρική ρίμα..
Δημοσίευση σχολίου