Μαθητές, μουσικοί και κόσμος της Ξάνθης στο πλευρό των εκπαιδευτικών, στην αποψινή συναυλία αλληλεγγύης.

…και ένα σχόλιο:

Ξαφνικά, όπως συμβαίνει πάντοτε όταν υπάρχει η απειλή μιας απεργίας που θα προκαλέσει αίσθηση και θα δημιουργήσει προβλήματα στους κυβερνώντες, τα αστικά ΜΜΕ ανακάλυψαν ότι οι συνελεύσεις των ΕΛΜΕ, οι οποίες σε ποσοστό 90% περίπου αποφάσισαν την απεργία διάρκειας, δεν είχαν μαζικότητα.

Το πρώτο ερώτημα που δημιουργείται είναι πώς ακριβώς οι δαιμόνιοι ρεπόρτερ έμαθαν τα της μαζικότητας. Δεν είδαμε να παραθέτουν αριθμούς που να ενισχύουν το συμπέρασμά τους. Είδαμε μόνο να παπαγαλίζουν αυτά που τους ψιθύρισε στ’ αυτί το χαλκείο του Μαξίμου. Γι’ αυτό και το σχετικό ρεπορτάζ έγινε κυρίως από πολιτικούς συντάκτες που κάνουν ρεπορτάζ Μαξίμου και όχι από εκπαιδευτικούς συντάκτες.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αυτονόητο: δηλαδή οι συνελεύσεις δεν είχαν απαρτία, οπότε οι σχετικές αποφάσεις δεν έχουν την τυπική νομιμοποίηση; Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, θα το είχε κάνει σημαία της η κυβερνητική προπαγάνδα και θα είχε ήδη ενεργοποιήσει τους δικαστικούς μηχανισμούς. Πρέπει να σημειωθεί, ότι οι καθηγητές είναι όλοι εγγεγραμμένοι στους συλλόγους τους και ταμειακά τακτοποιημένοι, αφού οι εισφορές τους παρακρατούνται από το μισθό τους. Άρα, οι συνελεύσεις είχαν απαρτία όχι τυπική, αλλά ουσιαστική.

Όλη αυτή η φιλολογία μας επαναφέρει στις περιβόητες συζητήσεις της δεκαετίας του ‘80 περί του τρόπου λήψης των αποφάσεων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις, που η αστική εξουσία τον ήθελε έτσι που να μη μπορεί να πάρει καμιά αγωνιστική απόφαση. Πέραν τούτου, μας πάει στην παμπάλαια συζήτηση περί πλειοψηφιών και μειοψηφιών στο κοινωνικό και το πολιτικό επίπεδο.

Το ζήτημα έχει λυθεί τελεσίδικα από την ιστορική επιστήμη. Ακόμη και από επιστήμονες του αστικού στρατόπεδου. Δεν είναι οι τυπικές ψηφοφορίες που καθορίζουν την ιστορική εξέλιξη, είναι η κοινωνική δυναμική, τα στρατόπεδα που συγκρούονται, ο μεταξύ τους συσχετισμός δύναμης. Κάπως έτσι προσπάθησαν να βαφτίσουν την Οκτωβριανή Επανάσταση «πραξικόπημα», όμως αυτή έμεινε στην ιστορία ως επανάσταση και κανένας σοβαρός αστός ιστορικός δεν αμφισβήτησε αυτό που αποτυπώθηκε ως ιστορική πραγματικότητα με τη νίκη της επανάστασης.

Όμως, αυτοί που κάνουν λόγο για «μειοψηφία» στην απόφαση των καθηγητών για απεργία δεν κάνουν ιστορική ή κοινωνιολογική ανάλυση. Δεν τους ενδιαφέρει καν αυτή η οπτική. Προπαγάνδα κάνουν, ως όργανα ενός γκεμπελίστικου σχεδίου, που έχει δυο στόχους σ’ αυτή την προκαταρκτική φάση. Πρώτο, να δημιουργήσει τάσεις «κοινωνικού αυτοματισμού», με το επιχείρημα ότι «μια μειοψηφία είναι αυτή που ταλαιπωρεί παιδιά και γονείς». Δεύτερο, να σπείρει ηττοπάθεια και να οδηγήσει σε παραίτηση και απεργοσπασία τα πιο ταλαντευόμενα στοιχεία του κλάδου που μπαίνει σε απεργιακό αγώνα.

Ο ίδιος ο κλάδος είναι σε θέση, μέσα από τις συνδικαλιστικές του διαδικασίες, οι οποίες είναι ίσως οι δημοκρατικότερες που υπάρχουν στο συνδικαλιστικό σύστημα (η ΟΛΜΕ δεν μπορεί να κηρύξει απεργία, αλλά μόνο η συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ), να εκτιμήσει πώς πρέπει να διεξάγει τον αγώνα του, ποια είναι η κατάσταση στο εσωτερικό του, πού πρέπει να ρίξει το βάρος, από πού και από τι πρέπει να φυλαχτεί κτλ. Αυτοί που συμμετέχουν και αποφασίζουν (είτε έτσι είτε αλλιώς) έχουν κάθε δικαίωμα να καθορίσουν αυθεντικά τη στάση τους. Όχι οι απόντες και πολύ περισσότερο οι ριψάσπιδες.

Η «σιωπηρή πλειοψηφία» υπήρξε πάντοτε ένα ιδεολόγημα, πίσω από το οποίο κρύβονται οι σκοποί και οι επιδιώξεις της αστικής εξουσίας, η οποία έχει τη μαγική γυάλα στην οποία βλέπει τι θέλει η «πλειοψηφία».

Π. Γ. – εφημερίδα «Κόντρα»