...Πάντα θεωρούσα το γράψιμο ως καθήκον μου πάνω στη γη.
...Το αγαπημένο μου παράπονο για τον σύγχρονο κόσμο: η ειρωνεία του ‘καθωσπρέπει’ κόσμου που, μην παίρνοντας τίποτα στα σοβαρά, καταστρέφει τα παλιά ανθρώπινα αισθήματα…
...Μ’ άλλα λόγια και μετά απ’ αυτό θα το βουλώσω, οι κατασκευασμένες ιστορίες και τα ρομάντζα για το τι θα συνέβαινε ΑΝ, είναι για παιδάκια και ενήλικες κρετίνους που φοβούνται να διαβάσουν τους εαυτούς τους μέσα σ’ ένα βιβλίο, όπως ακριβώς θα φοβόντουσαν να κοιτάξουν στον καθρέφτη όταν είναι άρρωστοι ή πληγωμένοι ή τύφλα στο μεθύσι ή τρελοί.
...γιατί οι μόνοι άνθρωποι που υπάρχουν για μένα είναι οι τρελοί, αυτοί που είναι τρελοί για ζωή, τρελοί για κουβέντα, τρελοί να σωθούν, που θέλουν να τα χαρούν όλα μέσα σε μια και μόνο στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριούνται ή λένε ένα κοινότοπο πράγμα, αλλά που καίγονται, καίγονται, όμοιοι με τις κίτρινες μυθικές φωτιές των ρωμαϊκών πυρσών, εκπυρσοκροτώντας σαν πυροτεχνήματα ανάμεσα στ’ άστρα και, στη μέση, βλέπουμε το μπλε φως του πυρήνα τους να σκάει κι ο καθένας κάνει «Άααα!»…

Jack Kerouac

(«Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές –ο Kerouac διαβαίνει Μουσηγέτης. Διόνυσος μαζί και Απόλλωνας μεσ’ στο στενό του παντελόνι, αξύριστος πολλές φορές και πάντοτε ωραίος, ουδόλως φοβούμενος την παρακμή που τον εξέθρεψε, διότι μεσ’ στην ψυχή του και ανάμεσα στα σκέλη του μιας νέας ακμής το σπέρμα φέρνει. Ανοίξτε τα παράθυρα, ανοίξτε τις ψυχές –φωτοστεφής ο Kerouac διαβαίνει, πίνοντας το νέκταρ της καθημερινής ζωής παντού όπου το βρίσκει, πίνοντας και προσφέροντας το νέκταρ που περισσότερο κι από τον Νιαγάρα ρέει, όταν ο πόθος μέσα μας υπερισχύει και ο ευλογημένος άνθρωπος στο ‘εν τούτω νίκα’ του έρωτος ομνύει» - Ανδρέας Εμπειρίκος)