Προς Θεσσαλονικείς V επιστολή Φαύλου

Μήνυμα χωρίς χρέωση
Αδελφοί
Από το κολαστήριο της πολιτιστικής εξορίας -χαρά θεού- επληροφορήθην τα θλιβερά μαντάτα (παράφρασα και ολίγον Ερωτόκριτο σ’ αυτή την πρώτη φράση και το σημειώνω για να είμαστε διανοητικώς υποψιασμένοι): Τρεις συγκρούσεις το δεκαήμερο (ουχί του Βοκακίου) δεν έχουμε ούτε στην Τσιμισκή -που θα θεράπευαν διάφοροι συγκοινωνιολόγοι και μη- με τα χιλιάδες οχήματα! Αυτό δεν είναι λιμάνι, είναι το στοιχειωμένο πέταλο του Μαλιακού, μια μαλιακία να μαλλιοτραβιέσαι, τύπου Waterland με συγκρουόμενα. Δεν άρχισε εισέτι και το φεστιβάλ κινηματογράφου, να λέγαμε ότι οι καπετάνιοι μπερδεύονται από τα bordello lights (ένεκα τα χρώματα και η αισθητική) που στήνονται εκεί κάθε χρόνο. Πέρασα ένα ανήσυχο εορταστικό τριήμερο, φοβούμενος ότι τα συμμετέχοντα στην εορτή της πόλης αντιτορπιλικά, θα ακολουθούσαν την τύχη του Φετίχ Μπουλέντ (το είχε βυθίσει ο Βότσης εκεί που τώρα άλλοι απλώς τρακάρουν, για τους μη ασχολούμενους με την ιστορία κι άλλες τέτοιες ντεμοντέ βλακείες). Ανησυχώ επίσης για το μέλλον των πλωτών bar που παιανίζουν τας μουσικάς των εκεί όπου άλλοτε έπλεε το σώμα του George Polk (ποιος είναι αυτός; Ε, ένα κομμάτι της ιστορίας της ερωτικής πόλης μας). Όσο πρωτοποριακά κι αν ακούγονται τα bar βυθού -άλλο depth metal κι άλλο death metal, άλλο τρίο κι άλλο αλλότριο- δε νομίζω πως είναι ώρα για ένα τέτοιο βήμα προόδου. Ας μη γίνουν οι νήες Ερινύες, όχι στα πάγια ναυάγια, όχι άλλα πλωτά ξαπλωτά.
Όμως, όπως λένε οι εξυπνάκηδες τρικλοποδιστές, εύκολο να κατηγορείς αλλά τι προτείνεις; Προσωπικά, λάτρης ων των αποτελεσματικών μέτρων, προτείνω να καθιερωθεί δακτύλιος (και πλωτά διόδια φυσικά, όχι να κονομάει το Λονδίνο κι εμείς να φερόμαστε σαν οπισθοδρομικοί επαρχιώτες!) από Καραμπουρνάκι μέχρι τη χαβούζα της Μεθώνης (εκεί ντε, που άλλοτε τρως ψάρια οσφραινόμενος περιττώματα κι άλλοτε αντίστροφα).
Επιστρέφουμε. Στην Εγνατία με το μετρό, πωλούνται ακόμη με το μέτρο καταστήματα. Στην παραλιακή –τις όμορφες φθινοπωρινές μέρες γίνεται παραηλιακή- ο αέρας χαϊδεύει μαλλιά και μυαλά όσων ακόμη έχουν και καθυστερεί το λιώσιμο των πάγων (όχι της Ανταρκτικής αλλά του καφέ) παρά το φαινομενικό φαινόμενο του θερμοκηπίου. Περιφέρονται οι φοιτητές, ανάμεσά τους και φυτητές που φυτούν, αναπτύσσονται και ομορφαίνουν την πόλη της ζαρντινιέρας.
Παρακεί έχουμε τα Δημήτρια –πρώην Καβείρια- και το άνοιγμα των μουσειακών μουσικών σκηνών που σώζονται στην πόλη. Οι παρέες –ενίοτε κι οι παρειές- ξανασμίγουν σε ημίφωτα και νότες. Ω υπέροχη ερωτική πόλη, που προστίθενται οι ξένοι και σε κάνουν ξεν-ερωτική, ω πόλη των εραστών που “όταν χαμογελάνε ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους”. See you (τα λέμε)…

("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)