Ευχαριστώ Ξανθή Καλάθη. Απ' ό,τι βλέπω η αλλαγή της ώρας σού έκανε μεγάλη ζημιά. Αλλά δεν πειράζει, λένε πως οι δημόσιοι είπα λιλί είναι χορτάτοι από ύπνο...
Το Red Army blues είναι ένα τραγούδι που, εμπνευσμένο από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, έγραψε τη δική του ιστορία πίσω στα 1984. Ο Mike Scott εμπνέεται τους στίχους από το βιβλίο «Το ημερολόγιο του Βικέντι Αγκόρωφ» που αφορά τις εμπειρίες ενός νεαρού Ρώσου στρατιώτη από τον πόλεμο, και τη μουσική από ένα παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι που «μυρίζει» στέπα... Έτσι, δημιουργεί ένα πραγματικά κορυφαίο 8λεπτο έπος που καθηλώνει, χωρίς να χάσει κάτι από τη μαγεία του μέσα στα χρόνια.
When I left my home and my family my mother said to me "Son, it's how many Germans you kill that counts Go set your country free" So I packed my bags and I brushed my cap and I walked out into the world Seventeen years old, never kissed a girl
I took the train to Voronezh - that was as far as it would go Exchanged my sacks for a uniform, bit my lip against the snow I prayed for Mother Russia in the summer of '43 and as we drove the Germans back I really believed God was listening to me
Then we howled into Berlin, tore the smoking buildings down, raised the Red Flag high, burnt the Reichstag brown I saw my first American - he looked a lot like me He had the same kind of farmer's face, said he came from some place called Hazard, Tennessee
When the war was over my discharge papers came Me and twenty hundred others went to Stettiner for the train "Kiev!" said the Commissar "from there your own way home" But I never got to Kiev We never came back home The train went north to the taiga We were stripped and marched in file up the Great Siberian road for miles and miles and miles and miles Dressed in stripes and tatters in a Gulag left to die all because Comrade Stalin feared that we'd become too westernized !
I used to love my country I used to feel so young I used to believe that life was the best song ever sung I would have died for my country back in 1945 but now only one things remains - the brute will to survive
Καθώς αφηγείται την ιστορία, με την καταπληκτική φωνή του να ακολουθεί βήμα–βήμα τις συναισθηματικές εντάσεις του ήρωα, ο Scott ταυτίζεται ουσιαστικά με το νεαρό Βικέντι, ενώ τα υπόλοιπα μέλη δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, χτίζοντας ένα αλησμόνητο ήχο. Εκτός από τα φωνητικά, o Scott εδώ παίζει κιθάρες, μπάσο και πιάνο, ακολουθούμενος από τον Anthony Thistlethwaite στο σαξόφωνο και τον Kevin Wilkinson στα ντραμς, ενώ η Ingrind Sroeder συμμετέχει στo χορωδιακό μέρος. Σαξόφωνο-κιθάρα είναι υπεύθυνα για το συγκλονιστικό, «απογειωτικό» -χωρίς λόγια– ρεφρέν. Τραγούδι που οδηγεί μέσα από επαναλαμβανόμενες κορυφώσεις την ιστορία και οδηγείται απ’ αυτήν.
Α΄ “ 17 years old, never kissed a girl...” ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Η έναρξη της επίθεσης των Γερμανών στην τότε Σοβιετική Ένωση στα 1941 και για το νεαρό μόλις 17χρονο αμούστακο στρατιώτη, το πρώτο του ταξίδι στον κόσμο είναι και το ταξίδι προς τον πόλεμο. Και τι πόλεμο! Η φράση «το ζήτημα δεν είναι πόσους Γερμανούς θα σκοτώσεις μα πόσους ανθρώπους θα ελευθερώσεις» τα λέει όλα. Β΄ “bit my lip against the snow/… mother Russia...” Ο ΑΓΩΝΑΣ: Η ένταξη στη μονάδα, οι κακουχίες, ο φοβερός ρωσικός (και για τους ίδιους τους Ρώσους) χειμώνας, η κρίσιμη φάση του πολέμου στη μεγάλη καμπή του 1943, η φοβερή μάχη τεθωρακισμένων του Κουρσκ που θεωρείται ότι άλλαξε τις τύχες του πολέμου και σήμανε την αρχή της μεγάλης ρωσικής αντεπίθεσης. Το παραδοσιακό θρησκευτικό συναίσθημα αποτυπώνεται εδώ με την εναγώνια προσευχή για τη σωτηρία της μητέρας Ρωσίας και με την προσδοκία της τελικής νίκης η φωνή υψώνεται περήφανη, σε ένα τόνο θριαμβικό. Γ΄ “raised the red flag high...” Η ΝΙΚΗ: Η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού (1943-45) απελευθέρωσε όλη την Ανατολική Ευρώπη και οδήγησε στο Βερολίνο με την κόκκινη σημαία να κυματίζει στο καπνισμένο Ράιχσταγκ. Εδώ ο νεαρός Ρώσος στρατιώτης, βετεράνος πια, συναντά τους Αμερικανούς που ολοκλήρωναν την προέλασή τους από τα Δυτικά. Δύο τόσο ξένοι στρατοί -τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα- συναντώνται νικητές στο ερειπωμένο Βερολίνο, πολύ μακριά από τις εστίες τους. Δ΄ “we never came back home...” Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ: Το μεγάλο λάθος του Βικέντι και των συντρόφων του στρατιωτών: έφτασαν πολύ μακριά…Δεν υπάρχει επιστροφή για αυτούς τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που κατηγορήθηκαν από τον Στάλιν για «δυτικοποίηση», ότι δηλαδή στην προέλασή τους και με τη συνάντηση με τους δυτικούς συμμάχους, δελεάστηκαν από τις συνήθειές τους και τις καπιταλιστικές αντιλήψεις. Άρα αποτελούσαν κίνδυνο για τον «αγνό» κομματικό-κρατικό μηχανισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες η επιστροφή στο σπίτι γίνεται ένα απατηλό όνειρο. Μόνη λύση η πορεία προς τα Γκουλάγκ, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στα βάθη της Σιβηρίας, όπου οδηγεί ο υπερσιβηρικός μέσα από την Τάιγκα, το απέραντο ρωσικό δάσος, για μίλια, μίλια, μίλια. Η φωνή του Scott εδώ χάνεται στην απεραντοσύνη... Ε΄ “I used to feel so young...” Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ(;) Η πικρή εξομολόγηση του στρατιώτη που, από θριαμβευτής κατέληξε αιχμάλωτος μέσα στην ίδια του τη χώρα, σε ένα παιγνίδι επιβίωσης κάπου στη Σιβηρία Ζωντανός από την κόλαση του πολέμου, τραγικός ήρωας-survivor χωρίς αύριο, θύμα κι αυτός του σταλινισμού, σ’ ένα απίστευτο «γύρισμα» μιας αυταρχικής εξουσίας. «Μακάρι να είχα πεθάνει πίσω στο 1945», στην κορύφωση της νίκης, χωρίς την ανταμοιβή.
Επικό-αριστουργηματικό ροκ της στέπας από ένα ιρλανδο–σκωτσέζικο γκρουπ.
Red army blues – LP “A pagan place” – The waterboys / 1984
Καλά το μυρίστηκα πως πρόκειται για σπουδαίο κομμάτι, αλλά οι στίχοι και η ανάλυσή τους αποκάλυψαν ένα ΘΗΣΑΥΡΟ!!! theo, έκανε σκαλί δουλειά! Μένει θενκς!
Eκπληκτικό τραγούδι για μια απίστευτη ιστορία.Το πρωτοάκουσα όταν βγήκε , μαθητής του δημοτικού τότε (ε καλά τώρα, μην υπερβάλουμε!) κι έπαθα μεγάλη πλάκα που έκατσα κι "έβγαλα" τους στίχους Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω τι γινόταν, δεν έβγαζα νόημα, δεν ήταν και τ΄αγγλικά μου καλά. 2-3 χρόνια μετά άκουσα στο ράδιο πως αναφέρονταν σε μια αληθινή ιστορία την οποία και περιέγραψε ο εκφωνητής και τρελάθηκα. Τόσα χρόνια τώρα κάθε φορά που το ακούω (και το ακούω συχνά) νοιώθω την ίδια θλίψη και απογοήτευση για το είδος μας και για το μέλλον αυτού του κόσμου που έχουμε φτιάξει.
Υ.Γ. το προτελευταίο σου σχόλιο νομίζω αξίζει μια κανονική ανάρτηση
Από σα finish η: τα στοιχεία του τράγου Δίου είναι από το διαδίκτυο και όχι δικά μου. Πάντως, άσχετα αν τα κατά καιρούς γραφόμενα εδώ μέσα είναι δικά μου, απάρτια του αρχείου που δια τυρό ή λεγόμενα άλλων, δεν canoe τίποτε περισσότερο από αυτό πούθε ορώ καθ' οίκον μου. Έξι ηγηθήκαμε. Solo, thanks για το βίωμα και όσα γράφεις. Chrismos, πω lick a luck άνετε. ΚΕΠ άλλοι όροι ΣτΕ.
10 σχόλια:
Πίσω στην δεκαετία του 80 !!!!
Μπράβο για την επιλογή.
Ευχαριστώ Ξανθή Καλάθη. Απ' ό,τι βλέπω η αλλαγή της ώρας σού έκανε μεγάλη ζημιά. Αλλά δεν πειράζει, λένε πως οι δημόσιοι είπα λιλί είναι χορτάτοι από ύπνο...
Σπαρακτικό το ύφος στο μπλουζ των νερόπαιδων.
theo, έχυσ' στους τοίχους; σ' εμετά φρασσει ειμί;
(ταυτό χάμου ugly κάδε μπόλι βοή θύσσανε...)
(συγνώμη για το "σεντόνι" που ακολουθεί, αλλά...)
Το Red Army blues είναι ένα τραγούδι που, εμπνευσμένο από την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, έγραψε τη δική του ιστορία πίσω στα 1984. Ο Mike Scott εμπνέεται τους στίχους από το βιβλίο «Το ημερολόγιο του Βικέντι Αγκόρωφ» που αφορά τις εμπειρίες ενός νεαρού Ρώσου στρατιώτη από τον πόλεμο, και τη μουσική από ένα παραδοσιακό ρωσικό τραγούδι που «μυρίζει» στέπα... Έτσι, δημιουργεί ένα πραγματικά κορυφαίο 8λεπτο έπος που καθηλώνει, χωρίς να χάσει κάτι από τη μαγεία του μέσα στα χρόνια.
When I left my home and my family
my mother said to me
"Son, it's how many Germans you kill that counts
Go set your country free"
So I packed my bags and I brushed my cap
and I walked out into the world
Seventeen years old,
never kissed a girl
I took the train to Voronezh
- that was as far as it would go
Exchanged my sacks for a uniform,
bit my lip against the snow
I prayed for Mother Russia
in the summer of '43
and as we drove the Germans back
I really believed God was listening to me
Then we howled into Berlin,
tore the smoking buildings down,
raised the Red Flag high,
burnt the Reichstag brown
I saw my first American
- he looked a lot like me
He had the same kind of farmer's face,
said he came from some place called Hazard, Tennessee
When the war was over
my discharge papers came
Me and twenty hundred others
went to Stettiner for the train
"Kiev!" said the Commissar
"from there your own way home"
But I never got to Kiev
We never came back home
The train went north to the taiga
We were stripped and marched in file
up the Great Siberian road
for miles and miles and miles and miles
Dressed in stripes and tatters
in a Gulag left to die
all because Comrade Stalin feared
that we'd become too westernized !
I used to love my country
I used to feel so young
I used to believe that life
was the best song ever sung
I would have died for my country
back in 1945
but now only one things remains
- the brute will to survive
Καθώς αφηγείται την ιστορία, με την καταπληκτική φωνή του να ακολουθεί βήμα–βήμα τις συναισθηματικές εντάσεις του ήρωα, ο Scott ταυτίζεται ουσιαστικά με το νεαρό Βικέντι, ενώ τα υπόλοιπα μέλη δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους, χτίζοντας ένα αλησμόνητο ήχο. Εκτός από τα φωνητικά, o Scott εδώ παίζει κιθάρες, μπάσο και πιάνο, ακολουθούμενος από τον Anthony Thistlethwaite στο σαξόφωνο και τον Kevin Wilkinson στα ντραμς, ενώ η Ingrind Sroeder συμμετέχει στo χορωδιακό μέρος. Σαξόφωνο-κιθάρα είναι υπεύθυνα για το συγκλονιστικό, «απογειωτικό» -χωρίς λόγια– ρεφρέν. Τραγούδι που οδηγεί μέσα από επαναλαμβανόμενες κορυφώσεις την ιστορία και οδηγείται απ’ αυτήν.
Α΄ “ 17 years old, never kissed a girl...” ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ: Η έναρξη της επίθεσης των Γερμανών στην τότε Σοβιετική Ένωση στα 1941 και για το νεαρό μόλις 17χρονο αμούστακο στρατιώτη, το πρώτο του ταξίδι στον κόσμο είναι και το ταξίδι προς τον πόλεμο. Και τι πόλεμο! Η φράση «το ζήτημα δεν είναι πόσους Γερμανούς θα σκοτώσεις μα πόσους ανθρώπους θα ελευθερώσεις» τα λέει όλα.
Β΄ “bit my lip against the snow/… mother Russia...” Ο ΑΓΩΝΑΣ: Η ένταξη στη μονάδα, οι κακουχίες, ο φοβερός ρωσικός (και για τους ίδιους τους Ρώσους) χειμώνας, η κρίσιμη φάση του πολέμου στη μεγάλη καμπή του 1943, η φοβερή μάχη τεθωρακισμένων του Κουρσκ που θεωρείται ότι άλλαξε τις τύχες του πολέμου και σήμανε την αρχή της μεγάλης ρωσικής αντεπίθεσης. Το παραδοσιακό θρησκευτικό συναίσθημα αποτυπώνεται εδώ με την εναγώνια προσευχή για τη σωτηρία της μητέρας Ρωσίας και με την προσδοκία της τελικής νίκης η φωνή υψώνεται περήφανη, σε ένα τόνο θριαμβικό.
Γ΄ “raised the red flag high...” Η ΝΙΚΗ: Η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού (1943-45) απελευθέρωσε όλη την Ανατολική Ευρώπη και οδήγησε στο Βερολίνο με την κόκκινη σημαία να κυματίζει στο καπνισμένο Ράιχσταγκ. Εδώ ο νεαρός Ρώσος στρατιώτης, βετεράνος πια, συναντά τους Αμερικανούς που ολοκλήρωναν την προέλασή τους από τα Δυτικά. Δύο τόσο ξένοι στρατοί -τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι ταυτόχρονα- συναντώνται νικητές στο ερειπωμένο Βερολίνο, πολύ μακριά από τις εστίες τους.
Δ΄ “we never came back home...” Η ΑΝΤΑΜΟΙΒΗ: Το μεγάλο λάθος του Βικέντι και των συντρόφων του στρατιωτών: έφτασαν πολύ μακριά…Δεν υπάρχει επιστροφή για αυτούς τους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που κατηγορήθηκαν από τον Στάλιν για «δυτικοποίηση», ότι δηλαδή στην προέλασή τους και με τη συνάντηση με τους δυτικούς συμμάχους, δελεάστηκαν από τις συνήθειές τους και τις καπιταλιστικές αντιλήψεις. Άρα αποτελούσαν κίνδυνο για τον «αγνό» κομματικό-κρατικό μηχανισμό. Υπό αυτές τις συνθήκες η επιστροφή στο σπίτι γίνεται ένα απατηλό όνειρο. Μόνη λύση η πορεία προς τα Γκουλάγκ, τα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας στα βάθη της Σιβηρίας, όπου οδηγεί ο υπερσιβηρικός μέσα από την Τάιγκα, το απέραντο ρωσικό δάσος, για μίλια, μίλια, μίλια. Η φωνή του Scott εδώ χάνεται στην απεραντοσύνη...
Ε΄ “I used to feel so young...” Η ΕΠΙΒΙΩΣΗ(;) Η πικρή εξομολόγηση του στρατιώτη που, από θριαμβευτής κατέληξε αιχμάλωτος μέσα στην ίδια του τη χώρα, σε ένα παιγνίδι επιβίωσης κάπου στη Σιβηρία Ζωντανός από την κόλαση του πολέμου, τραγικός ήρωας-survivor χωρίς αύριο, θύμα κι αυτός του σταλινισμού, σ’ ένα απίστευτο «γύρισμα» μιας αυταρχικής εξουσίας.
«Μακάρι να είχα πεθάνει πίσω στο 1945», στην κορύφωση της νίκης, χωρίς την ανταμοιβή.
Επικό-αριστουργηματικό ροκ της στέπας από ένα ιρλανδο–σκωτσέζικο γκρουπ.
Red army blues – LP “A pagan place” – The waterboys / 1984
Καλά το μυρίστηκα πως πρόκειται για σπουδαίο κομμάτι, αλλά οι στίχοι και η ανάλυσή τους αποκάλυψαν ένα ΘΗΣΑΥΡΟ!!!
theo, έκανε σκαλί δουλειά!
Μένει θενκς!
Ει νέων το set, συ.
Ιδού Λία μου, η νέα αυτή.
ΚΕΠ άλλοι or είστε.
Eκπληκτικό τραγούδι για μια απίστευτη ιστορία.Το πρωτοάκουσα όταν βγήκε , μαθητής του δημοτικού τότε (ε καλά τώρα, μην υπερβάλουμε!) κι έπαθα μεγάλη πλάκα που έκατσα κι "έβγαλα" τους στίχους
Δεν μπορούσα όμως να καταλάβω τι γινόταν, δεν έβγαζα νόημα, δεν ήταν και τ΄αγγλικά μου καλά. 2-3 χρόνια μετά άκουσα στο ράδιο πως αναφέρονταν σε μια αληθινή ιστορία την οποία και περιέγραψε ο εκφωνητής και τρελάθηκα.
Τόσα χρόνια τώρα κάθε φορά που το ακούω (και το ακούω συχνά) νοιώθω την ίδια θλίψη και απογοήτευση για το είδος μας και για το μέλλον αυτού του κόσμου που έχουμε φτιάξει.
Υ.Γ. το προτελευταίο σου σχόλιο νομίζω αξίζει μια κανονική ανάρτηση
Ε, Τσίμας κακόμαθεν· ισκιε πιττα γινω μαστέ α' petit οικοι.
Α΄ Λατίνα κάνουμε;
Α΄ φούστα αρχή ασσου ηπαρ *χουνέρ' Αυδη χρίσου**...
*ηπατική νόσος
**από το χρίσμα του Λ.Αυδή ως υποψήφιου δημάρχου Αθηναίων
Από σα finish η: τα στοιχεία του τράγου Δίου είναι από το διαδίκτυο και όχι δικά μου. Πάντως, άσχετα αν τα κατά καιρούς γραφόμενα εδώ μέσα είναι δικά μου, απάρτια του αρχείου που δια τυρό ή λεγόμενα άλλων, δεν canoe τίποτε περισσότερο από αυτό πούθε ορώ καθ' οίκον μου. Έξι ηγηθήκαμε.
Solo, thanks για το βίωμα και όσα γράφεις.
Chrismos, πω lick a luck άνετε.
ΚΕΠ άλλοι όροι ΣτΕ.
Δημοσίευση σχολίου