Προς Θεσσαλονικείς νδ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Φθάσαμε κιόλας εις τη νδ΄ επιστολή, τουτέστιν 54 -όσα και τα τραπουλόχαρτα μαζί με τους γελωτοποιούς- και καμία σχέση με τη Σαμαρίτιδα ΝΔ (ομοίως, μαζί με τους γελωτοποιούς). Επειδή είναι πολύ πιθανό να σας έγινα βάρος -αν και δεν είμαι Κοσσοβάρος- προτιμώ να πάψω την εβδομαδιαία φλυαρία μου και να δώσω το λόγο σε δύο άλλους.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον συνάδελφο αλλά και συγγραφέα Νίκο Δήμου και δημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1985:
«Αν λοιπόν εσείς γιορτάζετε Χριστούγεννα με τη λήθη και το παραμύθι, εγώ προτιμώ να μνημονεύσω τη γέννηση του πραγματικού Χριστού, που πάλεψε να ξεπεράσει την αδικία του κόσμου και την σκληρότητα της μοίρας. Που αντιτάχθηκε στους ισχυρούς και πολέμησε τις ιεραρχίες. Που δεν μίλησε για γαλοπούλες (ούτε για δώρα) αλλά για αγάπη. Την πιο επαναστατική ιδέα στον κόσμο. Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα γύριζε κάπου στα Εξάρχεια (mε το μακρύ μαλλί και τα γένια, θα ταίριαζε πολύ). Θα είχε βέβαια φάκελο στην Ασφάλεια. Κανένα κόμμα δεν θα τον ανεχόταν στις τάξεις του, λιγότερο από όλα τα θεοσεβούμενα. Θα ήταν ειρηνιστής, οικολόγος και περιθωριακός. Θα απεχθανόταν παπάδες και στρατιωτικούς (τις δύο πιο άχρηστες –και επικίνδυνες– επαγγελματικές τάξεις). Θα κήρυττε την αγάπη σε ώτα μη ακουόντων. Τα βράδια, με μία κιθάρα θα τραγουδούσε τον πόνο των ανθρώπων. Θα έτρεχε στην Αιθιοπία –και όπου αλλού– να καλύψει τα κενά του Προγράμματος. Κι όταν άκουγε τον καυγά για την εκκλησιαστική περιουσία, ίσως έβαζε καμιά βόμβα σε (άδεια) εκκλησία...».
Και κλείνουμε με το ανυπέρβλητο «Πρωτοχρονιάτικο» του Κώστα Βάρναλη (διατηρούμε την ορθογραφία του):
«Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ᾿ επίσημοι κι ωραίοι.
Σαράντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
Όξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ᾿ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: “Είστε αθέοι”.
Τέρμα τα ευχο-λόγια, ας είμαστε ρεαλιστές: Happy new ear στον mister Σουφλιά, happy new fear στην εξουσία, happy new tear στους παραιτημένους…
Φθάσαμε κιόλας εις τη νδ΄ επιστολή, τουτέστιν 54 -όσα και τα τραπουλόχαρτα μαζί με τους γελωτοποιούς- και καμία σχέση με τη Σαμαρίτιδα ΝΔ (ομοίως, μαζί με τους γελωτοποιούς). Επειδή είναι πολύ πιθανό να σας έγινα βάρος -αν και δεν είμαι Κοσσοβάρος- προτιμώ να πάψω την εβδομαδιαία φλυαρία μου και να δώσω το λόγο σε δύο άλλους.
Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε από τον συνάδελφο αλλά και συγγραφέα Νίκο Δήμου και δημοσιεύτηκε τα Χριστούγεννα του 1985:
«Αν λοιπόν εσείς γιορτάζετε Χριστούγεννα με τη λήθη και το παραμύθι, εγώ προτιμώ να μνημονεύσω τη γέννηση του πραγματικού Χριστού, που πάλεψε να ξεπεράσει την αδικία του κόσμου και την σκληρότητα της μοίρας. Που αντιτάχθηκε στους ισχυρούς και πολέμησε τις ιεραρχίες. Που δεν μίλησε για γαλοπούλες (ούτε για δώρα) αλλά για αγάπη. Την πιο επαναστατική ιδέα στον κόσμο. Αν ζούσε σήμερα, σίγουρα θα γύριζε κάπου στα Εξάρχεια (mε το μακρύ μαλλί και τα γένια, θα ταίριαζε πολύ). Θα είχε βέβαια φάκελο στην Ασφάλεια. Κανένα κόμμα δεν θα τον ανεχόταν στις τάξεις του, λιγότερο από όλα τα θεοσεβούμενα. Θα ήταν ειρηνιστής, οικολόγος και περιθωριακός. Θα απεχθανόταν παπάδες και στρατιωτικούς (τις δύο πιο άχρηστες –και επικίνδυνες– επαγγελματικές τάξεις). Θα κήρυττε την αγάπη σε ώτα μη ακουόντων. Τα βράδια, με μία κιθάρα θα τραγουδούσε τον πόνο των ανθρώπων. Θα έτρεχε στην Αιθιοπία –και όπου αλλού– να καλύψει τα κενά του Προγράμματος. Κι όταν άκουγε τον καυγά για την εκκλησιαστική περιουσία, ίσως έβαζε καμιά βόμβα σε (άδεια) εκκλησία...».
Και κλείνουμε με το ανυπέρβλητο «Πρωτοχρονιάτικο» του Κώστα Βάρναλη (διατηρούμε την ορθογραφία του):
«Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κ᾿ επίσημοι κι ωραίοι.
Σαράντα λύκοι με προβιά (γι’ αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.
Όξ᾿ ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κ᾿ οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: “Είστε αθέοι”.
Τέρμα τα ευχο-λόγια, ας είμαστε ρεαλιστές: Happy new ear στον mister Σουφλιά, happy new fear στην εξουσία, happy new tear στους παραιτημένους…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)
9 σχόλια:
Νίκος Δήμου: Η πιο ανθρώπινη αρετή φωλιάζει στις γάτες
Το πλήρωμα του "Apollo 13": Huston, έχουμε πρόβλημα...
Θά 'ρθουν άλλες μέρες
θά 'ρθουν άλλες φωνές.
Θα χαμογελάς μονάχη σου.
Οι γάτες θα το ξέρουν.
Τσέζαρε Παβέζε, Οι γάτες θα το ξέρουν, 10 Απριλίου 1950, μετάφραση Γιάννη Η. Παππά.
Με συνειρμούς διαβολεμένους
ψάχνω τους λόγους που με σπρώξαν στα ταξίδια μου
λόγοι που πάντα μου διαφεύγουν.
Μαζεύω τους αφηρημένους
σαν γάτες έρχονται και τρων απ' τα σκουπίδια μου
τρων' τα καλύτερα και φεύγουν
Κάθονται γύρω μου να ζήσουν
και περιμένουνε ν' αρχίσω να ονειρεύομαι
νιώθω τα φίδια να γλιστράνε
οι μαύρες σκέψεις θα με πνίξουν
θα με σταυρώσουνε πριν φύγουν, δε γιατρεύομαι.
Οι γάτες πάντα θα πεινάνε
Ο διάολος κάθεται και βλέπει
να μου γελάει σαν παλιόφιλος ο θάνατος
να μου θυμίζει κάτι πλάκες.
Βάζει το χέρι του στην τσέπη
και τι ψυχή έχει μια ψυχή, θα γίνω αθάνατος.
Ο διάολος ψάχνει για μαλάκες.
Οδυσσέας Ιωάννου (Θάνος Μικρούτσικος - Χρήστος Θηβαίος) - "Οι γάτες"
ΑΦΙΕΡΩΣΗ
Γατούλα, μὲ τῆς ράτσας σου χαμένα τὰ σημάδια,
ἀδιάφορη, παράξενα ψυχρὴ
καὶ κάποτε ποὺ μοιάζεις θλιβερή,
τί τριγυρνᾶς σὰ φάντασμα στὴν πλάση μας τὴν ἄδεια;
.......
Ἔρχεσαι σὰν ὑπόσχεση, πάντα τὴν ἴδιαν ὥρα
καὶ κάθεσαι μὲ μίαν ἱερὴ σιγή.
Ἂν σηκωθεῖς, «γιὰ τίποτε στὴ γῆ»
δὲ σὲ κρατῶ σὰ νὰ κινᾶς γιὰ τῶν νεκρῶν τὴ χώρα.
Μαρία Πολυδούρη
Oι ναυτικοί στα φορτηγά πάντα μια γάτα τρέφουν
που τη λατρεύουνε χωρίς να ξέρουν το γιατί
κι αυτή, σαν απ' τη βάρδια τους σχολάνε κουρασμένοι
περήφανη στα πόδια τους θα τρέξει να τριφτεί.
Tα βράδια όταν η θάλασσα χτυπάει τις λαμαρίνες
και πολεμάει με δύναμη να σπάσει τα καρφιά
μέσα στης πλώρης τη βαριά σιγή που βασανίζει
είναι γι' αυτούς σα μια γλυκιά γυναίκεια συντροφιά.
Eίναι περήφανη κι οκνή, καθώς όλες οι γάτες
κι είναι τα γκρίζα μάτια της γιομάτα ηλεκτρισμό
κι όπως χαϊδεύουν απαλά τη ράχη της νομίζεις
πως αναλύεται σ' ένα αργό και ηδονικό σπασμό.
Στο ρεμβασμό και στο θυμό με τη γυναίκα μοιάζει
κι οι ναύτες περισσότερο την αγαπούν γι' αυτό
κι όταν αργά και ράθυμα στα μάτια τούς κοιτάζει
θαρρείς έναν παράξενο πως φέρνει πυρετό.
Tης έχουν πάντα στο λαιμό μια μπακιρένια γύρα
για του σιδέρου την κακήν αρρώστια φυλαχτό
χωρίς όμως, αλίμονο, ποτέ να κατορθώνουν
να την φυλάξουν απ' το μαύρο θάνατο μ' αυτό.
Γιατί είναι τ' άγρια μάτια της υγρά κι ηλεκτρισμένα
κι έτσι άθελα το σίδερο το μαύρο το τραβά
κι ουρλιάζοντας τρελαίνεται σ' ένα σημείο κοιτώντας
φέρνοντας δάκρυα σκοτεινά στους ναύτες και βουβά.
Λίγο πριν απ' το θάνατον από τους ναύτες ένας
―αυτός οπού 'δε πράματα στη ζήση του φριχτά―
χαϊδεύοντάς την μια στιγμή στα μάτια την κοιτάζει
κι ύστερα μέσ' στη θάλασσα την άγρια την πετά.
Kαι τότε οι ναύτες που πολύ σπάνια λυγά η καρδιά τους
πάνε στην πλώρη να κρυφτούν με την καρδιά σφιχτή
γεμάτη μια παράξενη πικρία που όλο δαγκώνει
σαν όταν χάνουμε θερμή γυναίκα αγαπητή.
(Νίκος Καββαδίας - "Οι γάτες των φορτηγών")
Cats
For Max Voloshin[i]
They’ll pay a visit to our place
Just when our eyes are free of pain,
Let pain appear, - they won’t remain:
The hearts of cats feel no disgrace!
It’s funny, poet, wouldn’t you say,
How hard we try to make them tame.
They will not play the roles of slaves:
The hearts of cats will not obey!
We can’t entice them quite enough,
It matters not what treats we feed them,
A moment - and they run to freedom:
The hearts of cats contain no love!
1911
Notes
[i] Maximilian Voloshin: (1877-1932) a poet and a prominent critic, who reviewed Tsvetaeva’s collection “Evening Album” and wrote favorably of Tsvetaeva work.
Translated by Andrey Kneller
Εις τεκέ πωλεί γατόνια!...
Με pet, αλλά...
Δημοσίευση σχολίου