Ρε city, ορέ εσηκωνες ίνα φταις! Ακριβός Πάνος το πνεύμα του Maurits Cornelis Escher! (Δέσπω στον παρουσιάζει ο Πάνος στο sidebar τού Πανόπτη) Ημίποση ναυτου του ίδιου τού Escher; Αν έχει σκιά, λες, βάζε συχνά. Έκπληκτη καις!
επίσης μου θύμισε κι αυτό ..."Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές ροκ." γιατί σίγουρα εκτός από το ότι τα σπίτια είναι άνθρωποι κάτι που μάλλον θλίψη μου φέρνει (είναι τόσο ίδια) θα μπορούσε να είναι νεκροταφείο, τα σπίτια σταυροί, κλπ και ο κιθαρωδός κάποιος από μας .......
Εμένα πάλι μου φέρνει πιο πειστικά την ίδια εικόνα αντίστροφα: εμείς στο νεκροταφείο και ο κιθαρωδός κάποιος απ' όσους (και όσα) προδώσαμε, δεν ακούσαμε ή προσπεράσαμε...
Ίσως. Μικρότερη όμως από το να τασσόμαστε αβίαστα και πάντα με τους ζωντανούς... θεατές. Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο, δε νομίζεις; Μερικοί ίσως και να το δικαιούνται κιόλας...
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή. Και ίσως η σιωπή μας είναι υποχρεωτική. Εγώ πάντως τάσσομαι αβίαστα με τους πεθαμένους. Ποιοί όμως δικαιούνται κάτι περισσότερο ; Δεν ξέρω κανέναν. Αυτοί που ξέρω τα δικαιούνται όλα.
Ο ψυχίατρος έχει μπροστά του τρεις ασθενείς. Τους κουνάει ένα μαντήλι και ρωτά τον καθένα χώρια: -Εσένα, το μαντίλι τί σου θυμίζει;ρωτάει τον Α. Ο Α κλείνει τα μάτια και λέει: -Είμαι στην αποβάθρα του λιμανιού και μ' ένα μαντίλι αποχαιρετώ τους συγγενείς μου που φεύγουν με το πλοίο. -Εσένα;ρωτάει τον Β. Β: -Γιατρέ, το αντίστροφο. Εγώ βρίσκομαι στο πλοίο και οι συγγενείς μου στην αποβάθρα με αποχαιρετούν. -Κι εσένα;ρωτάει τον Γ,το μαντήλι τί σου φέρνει στο μυαλό; -Το μουνί, γιατρέ. -(!!!...)Καλά, είναι δυνατόν;;;... Τί σχέση έχει με το μαντίλι;;; -Γιατρέ, ό,τι και να μου λες, εγώ συνεχώς το μουνί έχω στο μυαλό μου!
Μύκητας που προσπαθώ να κάνω χιούμορ με τις πολλαπλές ερμηνείες και τον κολημμένο ψυχασθενή. "Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε", που λέει κοινή (κωλάκο-πούλου)
Προταθει μυθικα το ανεκδοτάκι με το μαντίλι, κι είστε ράθυμοι θηκακι αυτό: "If there's nothing else we can do, let's wave* to eachother" (από τραγούδι των Stranglers, αν the gun all Athos...)
(*)wave, εδώ μάλωνε χυτήν έννοια τού από απόσταση χαιρετισμού με τα χέρια.
12 σχόλια:
Ρε city, ορέ εσηκωνες ίνα φταις!
Ακριβός Πάνος το πνεύμα του Maurits Cornelis Escher! (Δέσπω στον παρουσιάζει ο Πάνος στο sidebar τού Πανόπτη)
Ημίποση ναυτου του ίδιου τού Escher;
Αν έχει σκιά, λες, βάζε συχνά.
Έκπληκτη καις!
E hawk α πιεσα κομμα. Ειναι δια φορων ξενων σκιτσογράφων, a knock α πιες ην εαν υπόγραφες.
Νεοι ναι κ΄ πληκτικες.
Cem ένα μου are soon πολύ !!
Sun katina Kree β' ουν μιά ζει !!
Αφτί μου theme σε Μποστ
Να μας στείλει σκιά λες !
επίσης μου θύμισε κι αυτό
..."Νεκροζώντανοι στο Κύτταρο. Σκηνές ροκ."
γιατί σίγουρα εκτός από το ότι τα σπίτια είναι άνθρωποι κάτι που μάλλον θλίψη μου φέρνει (είναι τόσο ίδια) θα μπορούσε να είναι νεκροταφείο, τα σπίτια σταυροί, κλπ
και ο κιθαρωδός κάποιος από μας .......
Εμένα πάλι μου φέρνει πιο πειστικά την ίδια εικόνα αντίστροφα: εμείς στο νεκροταφείο και ο κιθαρωδός κάποιος απ' όσους (και όσα) προδώσαμε, δεν ακούσαμε ή προσπεράσαμε...
παρηγοριά
Ίσως. Μικρότερη όμως από το να τασσόμαστε αβίαστα και πάντα με τους ζωντανούς... θεατές.
Χρειαζόμαστε κάτι περισσότερο, δε νομίζεις; Μερικοί ίσως και να το δικαιούνται κιόλας...
Οι αγάπανθοι προστάζουν σιωπή. Και ίσως η σιωπή μας είναι υποχρεωτική.
Εγώ πάντως τάσσομαι αβίαστα με τους πεθαμένους.
Ποιοί όμως δικαιούνται κάτι περισσότερο ; Δεν ξέρω κανέναν. Αυτοί που ξέρω τα δικαιούνται όλα.
Ο ψυχίατρος έχει μπροστά του τρεις ασθενείς. Τους κουνάει ένα μαντήλι και ρωτά τον καθένα χώρια:
-Εσένα, το μαντίλι τί σου θυμίζει; ρωτάει τον Α.
Ο Α κλείνει τα μάτια και λέει:
-Είμαι στην αποβάθρα του λιμανιού και μ' ένα μαντίλι αποχαιρετώ τους συγγενείς μου που φεύγουν με το πλοίο.
-Εσένα; ρωτάει τον Β.
Β: -Γιατρέ, το αντίστροφο. Εγώ βρίσκομαι στο πλοίο και οι συγγενείς μου στην αποβάθρα με αποχαιρετούν.
-Κι εσένα; ρωτάει τον Γ, το μαντήλι τί σου φέρνει στο μυαλό;
-Το μουνί, γιατρέ.
-(!!!...)Καλά, είναι δυνατόν;;;... Τί σχέση έχει με το μαντίλι;;;
-Γιατρέ, ό,τι και να μου λες, εγώ συνεχώς το μουνί έχω στο μυαλό μου!
Τι να πει κανείς μετά από το σχόλιό σου Chrismos!...
Μύκητας που προσπαθώ να κάνω χιούμορ με τις πολλαπλές ερμηνείες και τον κολημμένο ψυχασθενή.
"Στο βάθος το ζηλεύουμε αυτό που ρεζιλεύουμε", που λέει κοινή (κωλάκο-πούλου)
Προταθει μυθικα το ανεκδοτάκι με το μαντίλι, κι είστε ράθυμοι θηκακι αυτό:
"If there's nothing else we can do, let's wave* to eachother" (από τραγούδι των Stranglers, αν the gun all Athos...)
(*)wave, εδώ μάλωνε χυτήν έννοια τού από απόσταση χαιρετισμού με τα χέρια.
Chrismos,
πολύ καταλυτικοί συμβολισμοί !!!
Τα δάκρυά μου είναι καυτά, σου κάψαν το μαντήλι
Δημοσίευση σχολίου