Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πώς θα ένιωθε ένας αϊτός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αϊτός νομίζει ότι θα κλωσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αϊτός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αετοί. Μα πού τέτοιο πράμα! Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αϊτός διαπιστώνει κάτι τέτοιο, βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα•πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αετόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αετόπουλο που από την ψηλή φωλιά του θ’ ατενίζει μακριά κόσμους καινούργιους, σκέψεις καινούργιες, καινούργια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει τον λυπημένο, τον αποξενωμένο αϊτό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσάει ένας αϊτός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ' ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση όπως κάνει ο απομονωμένος αϊτός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αϊτός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αϊτό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ’ όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που κείνος άντεχε δίχως καμιά προστασία. Όταν τα πράματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αϊτός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν -έπρεπε να βρεθεί- ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αϊτός σαν τον ίδιο του τον εαυτό. Ο μοναχός αϊτός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι εξακολουθεί να κλωσάει κοτόπουλα.
Δεν θέλεις να γίνεις αϊτός, Ανθρωπάκο. Γι’ αυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αϊτούς κι έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλά σου έχουν κλωσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αϊτούς, τους αϊτούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και να ‘σαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπυριά σιτάρι. Σ' έμαθαν και να ωρύεσαι “ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!”. Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι ακόμη φοβάσαι τους αϊτούς που κλωσάνε τα κοτόπουλά σου.

Wilhelm Reich