Αφανιζόμαστε αδέρφια,
αφανιζόμαστε, βαθμηδόν βουλιάζουμε μες στην ομίχλη, μας αφομοιώνει η καταχνιά
έναν-έναν. Παράξενα αντηχούν οι φωνές μέσα στη σιωπή κι ακόμα πιο παράξενοι οι
σύντροφοι που βαδίζουν με τυφλά χέρια.
Ανέστης Ευαγγέλου – «Η ομίχλη»
3 σχόλια:
κάτι σαν αντίδοτο στην ομίχλη ...
Φθινοπωρινή Ισημερία
Εκεί στην ίδια κατηφόρα
Στην ίδια πόλη στην ίδια χώρα
Κύλισα.
Είδα τη μπόρα - αλλά δε μίλησα.
Είδα να έρχεται η αστραπή
Είδα να έρχεται η ανατροπή.
Σε φίλησα.
Είδα την ώρα - αλλά δε μίλησα.
Είδα τη βροχή, την καταιγίδα
Είδα την πρώτη μου ελπίδα
Τη μύρισα.
Είδα να χάνεται - αλλά δε μίλησα.
Είδα και σένα - με μάτια ξένα
Να με κοιτάς. Όλο χάδι.
Μαζί σου γύριζα όλο το βράδυ
στα περασμένα.
Σε είδα επανειλημμένα
Να με ρωτάς. Για τη ζωή
Για τον αγώνα.
Κάθε ροή, κάθε σταγόνα.
Χέρι με χέρι - βαδίζουμε
κι όλο σε μέρη - ξαναγυρίζουμε
γνωστά.
Κλάσματα, χρόνια και ποσοστά.
Γύρω σκοτάδι - ωραίο βράδυ
φθινόπωρο ήδη.
Και μια μαγεία - στην αγκαλιά σου,
αμίλητη, με παραδίδει.
Ζούμε στην άκρια του αιώνα
Μισό φθινόπωρο. Μισό χειμώνα.
Βασίλισσα.
Είδα μακριά - αλλά δε μίλησα.
Τόπι οι μάγοι, ναι! ΤΕΑ for me για μια με Γάλλοι Άννα κάλυψη!
κ' άτι σαν αντίο στην ωμή χλι
Δημοσίευση σχολίου