Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Απόψε κ. Παπούλια, εμφανισθήκατε στα ΜΜΕ έξαλλος και ίσως δακρυσμένος, διότι κάποιος από εμάς σας αποκάλεσε προδότη. Σύμφωνα με τα λεγόμενά σας αυτό αποτελεί αδικία, διότι έχετε αντιστασιακό παρελθόν (κατά την πρώϊμη εφηβεία σας), στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (όπως και ο κ. Παπουτσής και ο κ. Πάγκαλος στην φοιτητική εποχή τους). Σας γράφω λοιπόν από την πρώτη σειρά των συγκεντρωμένων, για να παρουσιάσω μια καθαρά προσωπική άποψη για εσάς, από την πλευρά ενός από τους πολίτες που πέτυχαν σήμερα μια αληθινά εορταστική παρέλαση και όχι τη ματαίωσή της, όπως ισχυρίζονται τα καθεστωτικά ΜΜΕ: Το τμήμα της παρέλασης που δεν έγινε, ματαιώθηκε από την πολιτική ηγεσία.
Το παρελθόν ενός ανθρώπου, και μάλιστα το εφηβικό, δεν έχει καμμία σημασία όταν γίνεται άσχετο με το παρόν του. Δικτάτορες (και αξιωματικοί των Γερμανοτσολιάδων) όπως ο Παπαδόπουλος, τολμούσαν να καυχηθούν για τα μετάλλιά τους ως ενήλικοι στο αλβανικό μέτωπο. Συνεργάτες των ναζί και δικτάτορες όπως ο Πάγκαλος, για την ανδρεία τους και τις δημοκρατικές περγαμηνές τους όταν ήταν μεγάλοι άντρες. Ο πληρωμένος από τους Αγγλογάλλους δολοφόνος του Καποδίστρια το ίδιο, για τον αγώνα του κατά των Οθωμανών κατακτητών. Πάρα πολλοί από τους πρώην φυλακισμένους επί δικτατορίας, πάμπλουτοι και σε σεσηπώτα βαθμό διεφθαρμένοι ανάλογα. Όλοι αυτοί δάκρυσαν επίσης μπροστά στην κατηγορία της προδοσίας, αλλά ιδίως υπό το σοκ της απομυθοποίησης της -συχνά επιδέξια δημιουργημένης- δημόσιας εικόνας τους. Δεν θεωρείτε λοιπόν κάπως υπερβολικό, να μας ζητάτε να σας κρίνουμε για την εφηβική σας δράση και όχι για την τωρινή -και όχι μόνο- παρουσία σας;
Το χειρότερο όμως είναι πως, κάθε φορά, με αυτό τον απίστευτο τρόπο, με το «ήμασταν κάποτε ήρωες, ποιοι είστε που μας κρίνετε; », κλείστηκε το στόμα της κριτικής στην Ελλάδα και έτσι χάθηκε το όραμα για το μέλλον μέσα στην παρελθοντολογία. Οι αληθινοί ήρωες όμως, αυτοί που παρέλασαν σήμερα μαζί με το πλήθος, έμειναν πάντα σιωπηλοί. Σιωπηλοί έμειναν οι ήρωες του Πολυτεχνείου που δεν κολύμπησαν στη ματαιοδοξία και οι αντιστασιακοί που δεν αναμίχθηκαν στα παιχνίδια της εξουσίας. Καταφρονεμένοι και λησμονημένοι έμειναν οι αγωνιστές της Κύπρου του 74 και οι Μακεδονομάχοι . Η ταπεινόφρων σιωπή των αληθινών ηρώων, είναι αυτή που επέτρεψε την όποια κοινωνική πρόοδο: Οι σιωπηλοί, δέχτηκαν την κριτική, χωρίς να χάσουν την αξιοπρέπειά τους. Αντίθετα, οι "κερδισμένοι" των αγώνων, βυθίστηκαν στη διαφθορά ή στην ανοχή της και διεκδικούσαν το απυρόβλητο επειδή κάποτε υπήρξαν και αυτοί κάπου και κάπως μάχιμοι.
Κύριε Παπούλια, το αγωνιστικό σας φιλότιμο, το οποίο υπήρξε όντως στα ασχημάτιστα νιάτα σας πριν απροσμέτρητα χρόνια, ανέχθηκε επί τριάντα πρόσφατα χρόνια, να υπηρετεί έναν άνθρωπο, τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος, την εποχή που οι φίλοι σας πέθαιναν στο Αλβανικό και την εποχή που οι παππούδες μας κρεμιόταν στην Γκεστάπο, έκανε διακοπές στην Καλιφόρνια. Ήταν αυτό ή όχι ενδοτισμός ενηλίκου από την πλευρά σας;
Κύριε Παπούλια, είστε ο άνθρωπος που παρέχει ηθική κάλυψη, στο γιο του λιποτάκτη φίλου σας: Ένα γιο ο οποίος ουδέποτε δέθηκε με τον ελληνικό λαό, και ο οποίος συνηγόρησε, με τους ίδιους συμβούλους δικτατόρων που έχει τώρα, υπέρ της παράδοσης της Κύπρου σε "διεθνή εποπτεία" (όπως τώρα παραδόθηκε η Ελλάδα) μέσω του Σχεδίου Αννάν. Ο ίδιος άνθρωπος, πλαστογράφησε τα στατιστικά στοιχεία της ελληνικής οικονομίας, έβαλε προσχεδιασμένα την Ελλάδα σε καθεστώς ομηρείας και συστηματικά επέβαλε, μέσω του ψεύδους και του εκβιασμού της «χρεοκοπίας», την αποδόμηση της ελληνικής Υγείας, Παιδείας. Και της Άμυνας: είναι ημέρα του ΟΧΙ ας μην ξεχνάμε.
Στη διάρκεια αυτής της περιόδου, δεν είχατε ούτε μια κίνηση συμπόνοιας για τους διαδηλωτές που χτυπήθηκαν αλύπητα στο Σύνταγμα, οι οποίοι ζητούσαμε καταρχήν αυτό που αρνήθηκε και αρνείται ο προστατευόμενός σας: Υψηλότατη, αναλογική φορολόγηση του πολύ μεγάλου πλούτου, διότι -κυριολεκτικά- πολλών πεινούν τα παιδιά τους. Για όλους αυτούς, είχατε μόνο λόγια και ευχολόγια, που θυμίζουν πολύ τα λόγια των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να κάνουν τίποτε στην πράξη. Αυτό με ποιόν τρόπο δεν είναι υποκρισία;
Τέλος, ο άνθρωπος τον οποίο εσείς στηρίζετε ηθικά όλη αυτή την περίοδο, έχει εκφρασθεί με τα χείριστα λόγια για τον λαό και τη χώρα μας, για να πετύχει το στόχο μιας ειδικής μερίδας του ΔΝΤ: Την εισαγωγή στην Ευρώπη της αμερικανικής οικονομικής κηδεμονίας και -όπως λέει το καθεστωτικό «Βήμα»- την ηγεσία του τόσο σκοτεινού ΔΝΤ στην παγκόσμια οικονομία. Αυτό, όπως επιβεβαιώνουν και τα απόρρητα έγγραφα της αμερικανικής πρεσβείας που διέρρευσαν, το είχε ρητά αναφέρει μυστικά την εποχή που κλυδωνιζόταν η οικονομία (Φεβρουάριος 09) ενώ (Ιούνιος 09) είχε δημόσια πει το απολύτως αντίθετο.
Κύριε Παπούλια, πολύ καιρό πριν από εμάς, ο Μ.Γλέζος, σας γύρισε την πλάτη, δίνοντας το παράδειγμα σε όλους μας. Απόψε, στη Θεσσαλονίκη, παρέλασαν μόνο όταν φύγατε, πρώτοι οι Σύλλογοι των Μακεδονομάχων, υπό τις επευφημίες όλων των πολιτών, δεξιών και αριστερών. Κατόπιν, ακολούθησαν, με χαμόγελα ευτυχίας, μέσα στις αγκαλιές των πολιτών, όλοι αυτοί που παρέμειναν απόλυτα πιστοί στα ιδανικά τους: Οι παλιοί και νεότεροι αγωνιστές της Ελλάδας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δεν είστε πρόσωπο τραγικό, που άβουλο παρακολουθεί τη μοίρα του. Κάποτε, δίκαια ή άδικά, είχατε το κύρος να μιλήσετε και να απειλήσετε την αδίστακτη κυβερνητική πολιτική με μια παραίτηση: Δεν το θελήσατε όμως πραγματικά, διότι θα το είχατε κάνει.
Κύριε Παπούλια, στα μάτια των Ελλήνων, είστε πλέον ο προστάτης και ο τροφός του Παπανδρέου και όχι της Δημοκρατίας, την οποία κατέλυσε το Μνημόνιο Ι. Δεν σας ζητά κανείς να παραιτηθείτε, διότι οι πιο πολλοί πιστεύουν πως δεν θα το κάνετε. Θεωρούν ότι είναι πολύ παλιά η σχέση σας με τους Παπανδρέου και μεγάλη η σταδιοδρομία υπό την αιγίδα τους, για να φανείτε αγνώμων σε αυτούς. Αντίθετα, είναι ελάχιστη, εδώ και δεκαετίες, η σχέση σας μαζί μας. Μην σας παραξενεύει λοιπόν ότι δεν σας αναγνωρίζουμε ούτε εμείς. Είναι κρίμα, αλλά πλέον έχει γίνει περιφρόνηση.
Για εμάς, Πρόεδρος είναι πλέον ο Μ.Γλέζος, είναι οι παράλυτοι αλλά καθαροί πολεμιστές του αλβανικού έπους και οι ιδίως οι άγιοι νεκροί της Κατοχής, που βεβηλώθηκαν από την άνοδο στην εξουσία δωσιλόγων, όπως τόσοι, και ριψάσπιδων όπως ο Α.Παπανδρέου. Εσείς, είστε απλά, εκτός εάν ξαναβρείτε λίγο θάρρος, και αφού δεν σας αρέσει το προδότης, ένας ξένος στον ελληνικό λαό και ειδικά στα νιάτα του, που ανερυθρίαστα τους ζητούν, να γεράσουν χωρίς ελπίδα: Έντιμα σας γράφω, είναι βαθιά οδυνηρό να βλέπεις έναν ηλικιωμένο να δακρύζει. Ελπίζω ειλικρινά, να γίνουν πράξεις μεταμέλειας. Ως τότε, για εμάς θα είστε ξένος και αλλότριος, όπως και οι άνθρωπος τον οποίο στηρίζετε.
Δεν χρειάζεται λοιπόν η άδεια κανενός, για να μην σας αναγνωρίζουμε. Ούτε εσάς, ούτε μια κυβέρνηση που μόνο χάρη σε απειλές, απάτες και ρουσφέτια, έχει μαζί της ένα 10-15% του πληθυσμού: Τρεις με τέσσερις φορές λιγότερο από αυτό που πήρε ο κτηνώδης Πινοσέτ, με τον οποίο δουλέψαν ορισμένοι σύμβουλοί της. Αυτά, επίσης τα γνωρίζετε.
Γιώργος Θωμαϊδης, Θεσσαλονίκη, 29 Οκτωβρίου 2011

Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2011

ΓΙΑΤΙ ΚΛΑΙΣ ΠΡΟΕΔΡΕ;
Τ’ αληθινά δάκρυα απεχθάνονται το φως της δημοσιότητας (ΜΠ. ΜΠΡΕΧΤ)
28 Οκτώβρη 2011

Είδα το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να ορθώνεται.
Είδα το φάσκελο του έφηβου στους κομισάριους.
Είδα τους νέους ν’ αποστρέφουν το βλέμμα απ’ την εξέδρα του καίσαρα.
Είδα το πένθος στα άσπρα πουκάμισα.
Είδα τη σημαία να ατενίζει το λαό.
Είδα στις μπάντες με μαύρες κορδέλες
Είδα την απόγνωση να γίνεται οργή,
την οργή να παίρνει στόμα,
το στόμα να καταριέται και ν’ απαιτεί.

ΕΠΕΛΑΣΗ, ΠΑΡΕΛΑΣΗ, ΠΡΟΕΛΑΣΗ.
Στην τελετή παράδοσης της προεδρίας το 2005, η αποχωρούσα πρόεδρος, κ. Ψαρούδα Μπενάκη, τονίζει: «τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν», «Τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται αλλά και να παραβιάζονται, από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων», «Η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμαστεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
Έκτοτε η κ. Μπενάκη εξαφανίστηκε από το πολιτικό προσκήνιο, ενώ τη δήλωσή της δεν καταδέχτηκε να σχολιάσει κανένας εμβριθής αναλυτής, κανένας ειδικός παραθυρολάγνος. Σ’ αυτή την απίστευτη δήλωση, θα μπορούσατε τουλάχιστον να πείτε πως, όσον αφορά την προεδρία της δημοκρατίας, θα αποκρούσετε τέτοια μαύρα ενδεχόμενα και θα προστατέψετε την εθνική κυριαρχία και τα δικαιώματα των ανθρώπων. .
Εσείς τότε, κύριε πρόεδρε, απαντήσατε μ’ ένα ασυνάρτητο «ευχαριστώ».
Η «λαϊκή κυριαρχία», που αναφέρεται στον πρόλογο του συντάγματος και που με τόσο ωραία λογάκια διατυμπανίστηκε από το μεγάλο παραμυθά στο «συμβόλαιο με το λαό», συρρικνώθηκε στην υπογραφή του νεογιάπη υπουργού οικονομικών και παραοικονομίας. Από τις 6 Μάη 2010 και στο εξής, ο εκάστοτε αυτός αποφασίζει την ανανέωση των συνθηκών παράδοσης της χώρας, καταδεχόμενος ενίοτε να σας ενημερώνει. Οι πολλοί των ‘έγκριτων’ συνταγματολόγων και οι συνυπεύθυνοι συνυπουργοί κατάπιανε αμάσητη την πιο κατάφωρη παραβίαση του. Η χώρα παραδόθηκε στο στόμα του λύκου. Άρχισε η μεγάλη νύχτα για το λαό. Εσείς τότε εκκωφαντικά, και οπωσδήποτε χωρίς να δακρύσετε, σιωπήσατε, κύριε πρόεδρε. Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, αποφάσισαν να μην μπαίνουν καν στον κόπο. Ούτε εκείνοι, ούτε εσείς.
Μνημόνιο και δανειακή σύμβαση, οι δυο μαύρες νεκρολογίες. δεν φέρνουν καν τη δική σας υπογραφή. Όχι γιατί την αρνηθήκατε, όπως θα ‘πρεπε ως εγγυητής του Συντάγματος, αλλά γιατί σας θεώρησαν - τόσο απαξιωτικά για σας, τόσο καταστροφικά για τη χώρα - δεδομένο. Κι όμως δε δακρύσατε.
Όταν ο υπογραμμένος από εσάς νόμος περί συλλογικών διαπραγματεύσεων και το άρθρο 22 του Συντάγματος περί προστασίας της εργασίας, «ηθικής και υλικής εξύψωσης του εργαζόμενου» και άλλα τέτοια μπλα-μπλα, έγιναν κουρέλι από ένα μνημόνιο ενταφιασμού της στοιχειώδους εργασιακής αξιοπρέπειας, αποδεχτήκατε το κουρέλιασμα. Μόνο που δεν κουρελιαζόντουσαν λέξεις και κατ’ επίφαση διακηρύξεις , αλλά οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Εσείς τότε, επιλέξατε το ρόλο του μητροπολίτη των ευχελαίων και, χωρίς να δακρύσετε, παραμείνατε στη θαλπωρή της σιωπής. Και όσο έβλεπαν με πόση άνεση συνυπογράφετε, σας έφερναν για επικύρωση τον ένα θάνατο, μετά τον άλλο.
Και να και ο Καλλικράτης, που έρχεται κομίζοντας την αποδόμηση της χώρας. Ένας νόμος που η ψυχή του συνοψίζεται στο τρίπτυχο: ομοσπονδιοποίηση, συγκεντρωτισμός, ιδιωτικοποίηση.
- Υπογράψτε, κύριε πρόεδρε.
- Τι είναι αυτό;
- Ο νόμος νούμερο 3852/10.
- Και σε τι αφορά;
- Στο «νοικοκύρεμα, τη μεταρρύθμιση, τον εκσυγχρονισμό».
Τόσο ανυποψίαστος πια στο βιασμό των εννοιών;
Στο νούμερο 3852/10, υπογράψατε τη συγχώνευση σχολείων, το κλείσιμο νοσοκομείων, την εγκατάλειψη του ορεινού χωριού, την προαναγγελία των «ελεύθερων ζωνών». Εσείς τότε ζητήσατε καινούρια πένα για να βάλετε αδάκρυτα την ευδιάκριτη επικύρωση.
Όταν ο ευτραφής εγγονός του Πάγκαλου προανήγγειλε την αντισυνταγματική κατάργηση της μονιμότητας, ο καθηγητής του συνταγματικού Δικαίου, κ. Αντώνης Μανιτάκης, δήλωσε: «Δεν τολμώ να φανταστώ ότι θα υπάρξει ελληνική κυβέρνηση που θα το επιχειρήσει. Το θεωρώ ούτως ή άλλως απάνθρωπο: και μόνη η σκέψη του με ξεπερνά ως νομικό, ως συνταγματολόγο, ως δημοκρατικό πολίτη».
Αυτή θα έπρεπε να είναι δική σας δήλωση. Δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα, όταν προχθές σας έφεραν το νόμο «περί νέου ενιαίου μισθολογίου», ρωτήσατε τι πάει να πει «έφεδρος». Οι επιμελητές των λογοτεχνικών αυτών κειμένων σας εξήγησαν: «τους απονέμουμε αξιώματα, κύριε πρόεδρε». Εσείς τότε αμολήσατε, χωρίς να δακρύσετε, άλλη μια φαρδιά-πλατιά υπογραφή.
Και να μια καταιγίδα νόμων και υπονόμων για κατώτατους μισθούς, ημερήσιες συμβάσεις, χαράτσια και δεκάτες, επιβολή τέλους ακινήτου σε ανθρώπους με αναπηρία 75% και σε άνεργους, προκαταβολικές απαλλαγές των υπουργών από κακουργήματα ενάντια στη χώρα. Κοντέψατε να πάθετε τενοντίτιδα απ’ τις πολλές υπογραφές κι όμως δε διστάσατε να επικυρώνετε, χωρίς να δακρύζετε, κύριε πρόεδρε.
Κι όταν ξεμπέρδεψαν με τα βραχυπρόθεσμα, σας έφεραν προς υπογραφή τα ‘μεσοπρόθεσμα’. Το κατοχικό φιρμάνι που επισείει την εσχάτη προδοσία, με μπιτ παρά ξεπούλημα όλου του πλούτου αυτού του κατασπατηλημένου λαού, με υποχρέωσή του, λέει, να συντηρεί τα πουλημένα και να εγγυάται και δάνεια για τους αγοραστές. Ούτε και τότε δακρύσατε και επιπλέον συνυπογράψατε.
Από την ώρα που διαβάσαμε για τον πρώτο απελπισμένο που αυτοκτόνησε γιατί δεν άντεξε την απόλυση, την ανεργία, την εξαθλίωση, το άδειο βλέμμα του παιδιού του μέχρι σήμερα, μεσολάβησαν δεκάδες αυτόχειρες. Τι θλιβερή πρωτιά η χώρα του ήλιου, του απέραντου γαλάζιου, του τουριστικού μύθου να είναι σήμερα πρώτη σε αυτοκτονίες σε όλη την Ευρώπη. Ούτε όμως και γι αυτό δε δακρύσατε ποτέ, κύριε πρόεδρε.
Και όταν τα χημικά και τα δακρυγόνα πνίγουν την Αθήνα και τρέχουν ποτάμια τα δάκρυα αυτών που επιμένουν να μην αυτοκτονούν και να διεκδικούν το δικαίωμα τους στη ζωή, και το χαμένο γέλιο των παιδιών τους, τι σόι μόνωση έχει το προεδρικό μέγαρο, ώστε να μην τρέχει ένα δικό σας δάκρυ, κύριε πρόεδρε;
Είχατε τρεις επιλογές: τη συνενοχή, την άρνηση να επικυρώσετε όλη αυτή την αντισυνταγματική, δηλητηριώδη νομοκαταιγίδα και – αν σας ήταν δύσκολο να προκαλέσετε πολιτειακό ζήτημα – την ηρωική έξοδο, με μια αξιοπρεπή παραίτηση. Ας αφήνατε κάποιον, που δεν πολέμησε τους Ναζί, να υπογράφει τον ένα θάνατο μετά τον άλλο. Κάνατε τις επιλογές σας.
Δεν θέλω να λαϊκίζω, κύριε πρόεδρε, όμως όταν χτες αναφερθήκατε στη συμμετοχή σας στο αντιναζιστικό αγώνα, σκεφθήκατε πόσες χιλιάδες, από τους τότε συναγωνιστές σας, έφαγε η εξορία, ο ταγματασφαλίτης, τα βασανιστήρια; Πόσοι έμειναν ανώνυμοι, θαμμένοι για πάντα στον ομαδικό τάφο του Άγνωστου στρατιώτη; Πόσοι από αυτά τα «τιμημένα γηρατειά» πρέπει σήμερα να επιλέξουν ανάμεσα στο φαΐ και το φάρμακο γιατί η σύνταξή τους δε φτάνει; Ότι για τους ανθρώπους αυτούς που δούλεψαν σκληρά, η δική σας ετήσια αμοιβή των 447.000 ευρώ αγγίζει τα νούμερα των συμπαντικών μετρήσεων; Σκεφθείτε μόνο ότι για το συνταξιούχο των 500 ευρώ –που με τη δική σας πάλι υπογραφή ξεπερνά το αφορολόγητο των 5000– η ετήσια αμοιβή σας αντιστοιχεί σε 75 χρόνια πεντακοσάρικου.
Αν δακρύζατε για όλα αυτά ή γιατί ανθρώπινα αισθανθήκατε πολύ τυχερός, κατανοητό, κύριε πρόεδρε. Θυμηθείτε μόνο από την αστείρευτη λαϊκή θυμοσοφία πως «τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Αν κλαίγατε γιατί είδατε κι εσείς το παιδί στο αναπηρικό καρότσι να αποστρέφει το κεφάλι και τον έφηβο να φασκελώνει τους κομισάριους της εξέδρας που τους χαντακώνουν τη ζωή, θα ήταν τιμή σας. Και τέλος –γιατί η πολλή κλαυσιλογία καταντάει αηδία– μην ντρέπεστε για μας, κύριε πρόεδρε. Κρατείστε τη ντροπή και μοιραστείτε την μ’ αυτούς που επισκέπτονται το προεδρικό μέγαρο για μια καινούργια υπογραφή που αφορά στο ξεπούλημα της χώρας και την ερήμωση του λαού.
Δε ζητήσαμε από τους πατεράδες και παππούδες μας να πολεμήσουν το Δ’ Ράιχ και τους σημερινούς δωσίλογους γιατί αυτό αντιστοιχεί σε μας. Δεν τους ζητάμε όμως να παίξουν και το ρόλο του Αβραάμ. Δεν είμαστε πρόβατα και δεν θα πάμε ποτέ εκούσια στο σφαγείο.
Και, κύριε πρόεδρε, θυμηθείτε πως όποιος μετράει πρόβατα, στη γλώσσα του Αισχύλου, θα ‘χει τον ύπνο του Αγαμέμνονα.
Νίνα Γεωργιάδου, Κάλυμνος, 29-10-11

Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή
μηδ’ όσο στην κακοκαιριά
λυγάει το κυπαρίσσι.
Έχουμε τη ζωή πολύ
πάρα πολύ αγαπήσει.

Φώτης Αγγουλές

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2011

Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης. Κουράδες έχεις. Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες. Δύναμη; Μπούρδες. Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα. Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις. Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στην λεκάνη του καμπινέ. Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τούγινε τίποτα. Πού 'ναι η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; Πού 'ναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι. Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε.
Νίκος Τσιφόρος - "Τα παιδιά της πιάτσας"

Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2011

Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξη΄ επιστολή φαύλου
Ερώτηση: Πώς ονομάζεσαι;
Απάντηση: Μισθωτός.
Ε: Ποιοι είναι οι γονείς σου;
Α: Ο πατέρας μου ήταν μισθωτός, καθώς και ο παππούς και ο προπάππος μου. Οι πρόγονοί μου ήταν δουλοπάροικοι και σκλάβοι. Η μάνα μου ονομάζεται Φτώχεια.
Ε: Από πού έρχεσαι και πού πηγαίνεις;
Α: Έρχομαι από τη Φτώχεια και πηγαίνω στην Εξαθλίωση, περνώντας από το νοσοκομείο όπου το κορμί μου θα χρησιμεύσει για πειράματα στα καινούργια σας φάρμακα και για τις έρευνες γιατρών που περιθάλπουν τους προνομιούχους του Κεφαλαίου.
Ε: Ποια είναι η θρησκεία σου;
Α: Η θρησκεία του Κεφαλαίου.
Ε: Ποια καθήκοντα σου επιβάλλει η θρησκεία σου;
Α: Δυο κύρια καθήκοντα: της παραίτησης και της εργασίας.
Ε: Σου επιβάλλει και άλλα καθήκοντα;
Α: Ναι. Να συνεχίζω τη νηστεία όλο το χρόνο. Να ζω με στερήσεις χωρίς να χορταίνω ποτέ. Να καταπνίγω όλες τις σαρκικές ανάγκες και τις πνευματικές αναζητήσεις.
Ε: Ποια είναι τα καθήκοντα που η θρησκεία σου επιβάλλει απέναντι στην κοινωνία;
Α: Να αυξάνω τον κοινωνικό πλούτο πρώτα με τη δουλειά μου και μετά με τις αποταμιεύσεις μου.
Ε: Τι σου επιβάλλει να κάνεις με τις οικονομίες σου;
Α: Να τις καταθέτω στο Κρατικό Ταμιευτήριο για να καλύπτουν το κρατικό έλλειμμα ή να τις εμπιστεύομαι στις εταιρίες που έχουν ιδρύσει οι φιλάνθρωποι οικονομολόγοι για να τις δανείζουν στα αφεντικά μου. Τις οικονομίες μας πρέπει να τις βάζουμε πάντα στη διάθεση των αφεντικών μας.
Ε: Πώς σε τιμωρεί ο θεός σου;
Α: Καταδικάζοντάς με στην ανεργία. Μου απαγορεύουν το κρέας, το κρασί, τη φωτιά. Με καταδικάζουν να πεθάνω της πείνας, εγώ, η γυναίκα και τα παιδιά μου.
Ε: Ποια σφάλματα πρέπει να διαπράξεις για να καταδικαστείς στην ανεργία;
Α: Κανένα. Το Κεφάλαιο αρέσκεται να επιβάλλει την ανεργία για λόγους που το μικρό μυαλό μας αδυνατεί να συλλάβει.
Ε: Μετά το θάνατο, ποια θα είναι η ανταμοιβή σου;
Α: Πολύ μεγάλη. Μετά το θάνατο, το Κεφάλαιο θα με αφήσει να κάτσω και να ξαποστάσω. Δεν θα υποφέρω πια από το κρύο και την πείνα, δεν θα αγωνιώ για το καθημερινό ψωμί ούτε για κείνο της επόμενης μέρας. Θα απολαμβάνω την αιώνια ανάπαυση του τάφου.
Paul Lafargue - «Η θρησκεία του κεφαλαίου»
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Αυτή η αμήχανη συνάφεια μεταξύ υπέρτατης εξουσίας και λειτουργίας της αστυνομίας εκφράζεται στον χαρακτήρα της απαραβίαστης ιερότητας που, στις αρχαίες διατάξεις, συνέδεε τη φιγούρα του υπέρτατου άρχοντα με εκείνη του δήμιου. Και αυτή δεν έγινε ίσως ποτέ τόσο εμφανής όσο στο τυχαίο περιστατικό (το οποίο αναφέρει ένας χρονικογράφος) της 14ης Ιούλη 1418, όταν σ’ ένα δρόμο του Παρισιού συναντήθηκε ο δούκας της Μποργκόνια που μόλις έμπαινε στην πόλη ως κατακτητής επικεφαλής των στρατευμάτων του, με τον δήμιο Coqueluche που εκείνες τις μέρες δούλευε ακούραστα για χάρη του. O δήμιος γεμάτος αίματα πλησίασε τον κυρίαρχο και του έπιασε το χέρι φωνάζοντας "αγαπημένε αδελφέ"!
Giorgio Agamben

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

Είδα απ’ το τζάμι μια σφαίρα να μου χτυπάει την παλάμη την αριστερή, αίματα και τα σκουπίδια να ανασαίνουνε. Η μάνα μου ήταν στην κουζίνα κι ο πατέρας ούτε που ξέρω, ανοίγω την πόρτα και πάω στα σκουπίδια. Κι εκεί είδα, δεν δίνω δεκάρα αν με πιστεύετε, το πιο όμορφο αγόρι που είχα δει στη ζωή μου. Ήτανε κουκουλωμένος εκεί, κρατούσε ένα οπλοπολυβόλο, είχε αραιά ξανθά γένια και μακριά ξανθά μαλλιά. Τα μάτια του... δεν ξέρω τι χρώμα είχαν. Έμοιαζε ή ήτανε ο Χριστός.
«Φύγε κοριτσάκι, φύγε» μου είπε «από δω. Θα με σκοτώσουν». Πήρα μια πολύ βαθιά ανάσα για να τρέξω γρήγορα. «Σκύψε να σε φιλήσω» μου είπε. Ήμουνα ήδη στο σπίτι.
Ο πρώτος αντάρτης και ο τελευταίος που ερωτεύτηκα ήτανε αντάρτης των πόλεων.
Κατερίνα Γώγου

Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2011

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβουμε ότι ακόμα και θεωρητικά η αμοιβή του εργάτη δεν καθορίζεται από την αξία των προϊόντων που έχει παραγάγει (...) Το ιδιωτικό κεφάλαιο τείνει να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια. Το αποτέλεσμα αυτών των εξελίξεων είναι μια ολιγαρχία του ιδιωτικού κεφαλαίου με τεράστια δύναμη, που δεν είναι δυνατό να ελεγχθεί αποδοτικά ακόμα και από μια δημοκρατικά πολιτικά οργανωμένη κοινωνία. Αυτό είναι αλήθεια, αφού τα μέλη των νομοθετικών σωμάτων εκλέγονται μέσω πολιτικών κομμάτων που χρηματοδοτούνται ή επηρεάζονται από το ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο για πολύ πρακτικούς λόγους διαχωρίζει τους ψηφοφόρους από τους νομοθέτες. Το αποτέλεσμα είναι οι αντιπρόσωποι του λαού να μην προστατεύουν επαρκώς τα συμφέροντα των λιγότερο προνομιούχων τμημάτων του λαού.
Επιπρόσθετα, υπό τις υπάρχουσες συνθήκες το ιδιωτικό κεφάλαιο ελέγχει -άμεσα ή έμμεσα- τις κύριες πηγές πληροφόρησης (Τύπο, ραδιόφωνο, εκπαίδευση). Για τον λόγο αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο και τις περισσότερες φορές τελείως αδύνατο για έναν πολίτη να εξάγει αντικειμενικά συμπεράσματα και να κάνει έξυπνη χρήση των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Σε μια οικονομία που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία του κεφαλαίου, τα μέσα παραγωγής είναι προσωπική ιδιοκτησία και οι κάτοχοί τους τα διαθέτουν όπως οι ίδιοι θέλουν. Η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για το όφελος.
Δεν υπάρχει καμιά βεβαιότητα ότι όλοι όσοι είναι σε θέση και έχουν τη θέληση να δουλέψουν, θα μπορούν πάντοτε να βρουν μια δουλειά. Ένας "στρατός" από ανέργους υπάρχει σχεδόν πάντοτε. Ο εργάτης διακατέχεται από το συνεχή φόβο ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του. Αφού οι άνεργοι και οι χαμηλά αμειβόμενοι εργαζόμενοι δεν αποτελούν μια κερδοφόρα αγορά, η παραγωγή καταναλωτικών αγαθών υποχρεωτικά περιορίζεται και η συνέπεια είναι οι μεγάλες δυσκολίες.
Η τεχνολογική ανάπτυξη πολύ συχνά έχει σαν αποτέλεσμα την αύξηση των ανέργων, παρά τη διευκόλυνση της εργασίας για όλους.
Το κίνητρο του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό μεταξύ των κεφαλαιοκρατών, είναι υπεύθυνο για μια αποσταθεροποίηση στη συσσώρευση και χρησιμοποίηση του κεφαλαίου, η οποία οδηγεί σε συνεχώς αυξανόμενες και σοβαρές υφέσεις.
Ο χωρίς όρια ανταγωνισμός οδηγεί σε τεράστια απώλεια εργασίας, ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται και ένας ακρωτηριασμός της κοινωνικής συνείδησης των ατόμων. Θεωρώ ότι αυτός ο ακρωτηριασμός των ατόμων είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού.
Είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει μονάχα ένας δρόμος για την εξάλειψη αυτών των θανατηφόρων κακών. Είναι η δημιουργία μιας σοσιαλιστικής οικονομίας σε συνδυασμό με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που θα είναι προσανατολισμένο προς την επίτευξη κοινωνικών στόχων. Σε μια τέτοια οικονομία, τα μέσα παραγωγής ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και χρησιμοποιούνται σε μια σχεδιασμένη φόρμα. Μια σχεδιασμένη οικονομία, η οποία προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινότητας, θα διένειμε τη δουλειά που πρέπει να γίνει σε όλους όσους έχουν την ικανότητα για εργασία και θα εγγυόταν τα προς το ζην σε όλους τους ανθρώπους στις γυναίκες και στα παιδιά.
Η εκπαίδευση του ατόμου σε συνδυασμό με την προώθηση των ιδιαίτερων ικανοτήτων του, θα προσπαθήσει να αναπτύξει στο άτομο αυτό ένα αίσθημα ευθύνης απέναντι στον συνάνθρωπό του, αντί του αισθήματος εξύμνησης της δύναμης.
Albert Einstein

Πέμπτη 20 Οκτωβρίου 2011

Τετάρτη 19 Οκτωβρίου 2011

Πρώτον: σε θέλουν ακίνδυνη και να ξεχνάς
και ύστερα καλή μ΄ αυτούς φιλεναδίτσα
τρυφερή
υποσχετική
οι αχρείοι.
Φωνή μου ράτσα υψικαμίνου από πλευρό
ανοιχτό του αίλουρου, της ανηφόρας
από τα εννιά σκοινιά του βούρδουλα
κι ο ήλιος φίδι μεσ΄ στο σύρμα.
Μην ξεχάσεις, φτύσ΄ τους.
Ας περιμένουν να σε σβήσω με νερό
ή κατά τες συνταγές αρχαίων Ελληνοσύρων
ας περιμένουν οι αχρείοι.

Έκτωρ Κακναβάτος

Τρίτη 18 Οκτωβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξζ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Παρά τας φιλοτίμους προσπαθείας του υπουργείου Προ-πο, δεν παύουν τα δημοσιεύματα του αστικού, υπεραστικού και βουκολικού τύπου να υπενθυμίζουν ότι η χώρα έχει μετατραπεί εις Σικάγο. Κατά τον αείμνηστο εθνάρχη, είχε πρωτίστως μετατραπεί εις «ένα απέραντο φρενοκομείο», αλλά αυτό μάλλον είναι κάτι που έχει παγιωθεί ως δεδομένο στην κοινωνική συνείδηση, γι’ αυτό και δεν τυγχάνει αναλόγων συζητήσεων. Σικάγο λοιπόν, αφού την άλλοτε τακτική των αναρχοκομμουνιστοσυμμοριτών ακολουθούν πλέον οι μετανάστες, ερχόμενοι να μας πάρουν όχι μόνο τις περιουσίες και τις δουλειές, αλλά και τις ζωές!
Μέρα που είναι το Σάββατο (ουχί αργία ή απεργία, αλλά της αγίας αγωνιστικής τσιπουροποσίας δια τους «επαναστάτας» και των αγίας εκδρομής και τιμίου «πιασίματος του μαγιόξυλου» δια του λοιπούς), πλείονες εξ ημών ίσως επιθυμούμε η χώρα να μετατραπεί εις Σικάγο, αλλά –συγκεκριμένα- του 1886. Να γίνει πλατεία Haymarket η Αριστοτέλους, με νέα αιτήματα και όχι πλέον το οκτάωρο (το οποίο αφού κερδήθηκε δι’ ολίγον μετατράπηκε εκ νέου εις δωδεκάωρο). Ευχαριστώ δια την συμβουλή σας να μην κοιμάμαι ξεσκέπαστος και βλέπω χαζά όνειρα….
Η μέρα φεύγει… το Johnny Walker και το Monetary Fund έρχονται… Εις τα αποστακτήρια του κοινωνικού πλούτου, οι εργάτες αναμένουν να «ωριμάσουν αι συνθήκες» πετώντας καπάκια εις βαρέλια, αντί να πετούν βαρέλια δια να καπακώσουν τους οχετούς, απ’ όπου ξεπηδά αυτός ο εσμός των απίθανων, ακόρεστων βδελυγμάτων… Η μέρα φεύγει, αυτή τη φορά για πάντα…
Η συγκλονιστικοτέρα απασών των ειδήσεων της περασμένης εβδομάδος, ήτο ασφαλώς ότι ευρέθησαν διευθυνταί και υπάλληλοι του υπουργείου Μεταφορών, Υποδομών και Δικτύων να χρηματίζονται! Δηλαδή να δικαιώνουν επί προσωπικού την ονομασία, μεταφέροντας money εξ ουρανού μέσω δικτύων, υπέρ των ιδικών των υποδομών… Κυριολεκτικά έπεσαν από τας νεφέλας και δεν μπορούσαν να πιστέψουν εις τα ώτα και τα τηλεοπτικά όμματά τους αι στρατιαί των ιθαγενών άμα τη πληροφορήσει. Οι παραπάνω απολαμβάνουν τον δεδομένο σεβασμό του τεκμηρίου αθωότητος, τα ονόματά των δεν εδόθησαν εις τη δημοσιότητα, οι οικίες τους δεν εκκενώθηκαν, δεν έγιναν λαμπόγυαλο και δεν τις επισκέφτηκε καμία κάμερα (αλήθεια, είχαν καλαμωτές;) και οι λογαριασμοί τους παραμένουν εις το απυρόβλητο, μαζί με την μη ενοχοποίηση των προσωπικών και κοινωνικών σχέσεών των, όπως άλλωστε γίνεται εις κάθε ανάλογη περίπτωση.
Γάμοι set, α! Και μη χοιρότερα…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Δευτέρα 17 Οκτωβρίου 2011

Ω ευγενικοί μου άνθρωποι
η ζωή είναι σύντομη...
Αν ζούμε, ζούμε για να πατήσουμε
πάνω στα κεφάλια των βασιλιάδων.

William Shakespeare

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

Η θεία του φίλου μου του Χρηστάρα, διατηρεί ένα μαγειρείο κάπου στο κέντρο. Τις προάλλες που είχαμε πάει να τσιμπήσουμε, είχαμε πιάσει κουβέντα με αφορμή τις μαζώξεις που γίνονται στις πλατείες. Μας έλεγε πως μάλλον ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε για την ταμπακέρα και πως μάλλον πρέπει επιτέλους ο πολύς ο κόσμος, τώρα που κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά με το παραμύθι που του 'χαν σερβίρει (και αυτός σαν χάνος το χε φάει και το χε πιστέψει όλα αυτά τα χρόνια), να σπάσει επιτέλους τη σιωπή του.
Μας είπε επίσης πως οι σταθερές μειοψηφίες που τόσα χρόνια μιλούσαν και φώναζαν για το δίκιο του λαού, θα ‘ταν καλό τώρα που "δικαιώθηκαν" οι θεωρίες τους, να επαναπροσδιορίσουν ο καθένας την αναμασημένη ιδεολογική του καραμέλα και να σκύψουν πάνω στην κοινωνία, τις αλλαγές που έχουν γίνει σε αυτήν και τα προβλήματά της. Μας είπε πως το '40 δεν είχαν internet και πως ο εχθρός του κινήματος ήταν η αμορφωσιά. Τώρα -μας είπε- μπορεί να μην υπάρχει αμορφωσιά αλλά δεν υπάρχει ταξική συνείδηση και πώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει απ' τη στιγμή που διαβρώθηκε η ίδια η εργατική τάξη. Μας έφερε το παράδειγμα του κυρ Γιάννη του καφετζή που άρχισε να χαρτοπαίζει γιατί έχασε πολλά λεφτά στο χρηματιστήριο, καθώς και άλλων γειτόνων που νόμιζαν πως μετά την "χρυσή εποχή του Αντρέα", είχαν γίνει μικροί Ωνάσηδες!!!
Πάντως όπως και να χει, όσο διαφορετική και να ‘ναι η εποχή, είπε πως ο πόλεμος είναι πάντα ίδιος και πάντα γίνεται και θα γίνεται για ένα κομμάτι ψωμί… όπου το ψωμί θέλει αγώνα και αίμα για να το κατακτήσεις και δεν θα στο χαρίσει κανένας καριόλης. Πρέπει να το πάρεις και να μην περιμένεις κανέναν ειδικό να σου δείξει τον τρόπο για να μην την πατήσουμε όπως την πάτησαν τότε με τη συνθήκη της Βάρκιζας. Τέλος μας έδωσε την ευχή της και μας είπε να προσέχουμε τις φασαρίες με τους μπάτσους γιατί είναι άτιμοι που χτυπούν τον κοσμάκη για 700 ευρώ.
(από το odofragma08.blogspot.com)

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Όχι
την τελευταία στιγμή
δεν έπρεπε να γονατίσει
δεν έπρεπε να παραδώσει
την άδεια βαλίτσα του.
Εδώ τουλάχιστον αντισταθήκαμε
με τα σφυριά χτυπήσαμε
χίλια καρφιά
χίλια ταμπούρλα.
Γιάννης Ρίτσος - «Μικρή είσοδος»

Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Δεν υπάρχει για μας κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.
Che Guevara

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξστ΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Ας μιλήσει και κανένας άλλος!

Οι νόμοι είναι η μετεξέλιξη ενός καταλόγου με τις επιθυμίες των πλούσιων δουλοκτητών… Οι νόμοι φτιάχνονται από ανθρώπους, κανείς δεν φτιάχνει ένα νόμο που να στρέφεται εναντίον του. Αν κάποιος δεν είναι πλουσιότερος από τους άλλους, δεν του περνάει απ’ το μυαλό η σκέψη να πει «ου κλέψεις». Ο πλούσιος δημιουργεί πρώτα με την ιδιοκτησία του τον κλέφτη και μετά φτιάχνει ένα νόμο εναντίον των κλεφτών. Μόνο όποιος έχει κλέψει τους άλλους φοβάται την κλεψιά… Αν ο λαός είχε την εξουσία που σύμφωνα με το σύνταγμα απορρέει από αυτόν, δεν θα είχε φτιάξει νόμους που έχουν τις ίδιες επιπτώσεις με μια ληστρική επιδρομή. Δεν μπορεί να επαφίεται κανείς στα όσα λέει το σύνταγμα. Το σύνταγμα λέει ψέματα. (…) Οι Αθηναίοι δικαστές τηρούσαν αυστηρά τους νόμους. Αλλά οι νόμοι αυτοί είχαν επιβληθεί στους 365.000 εργαζόμενους από μια μειοψηφία 20.000 παρασίτων… Οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν ως αστυνομικούς μόνο δούλους. Όποιος ασκεί την καταπίεση ως επάγγελμα, δεν μπορεί παρά να είναι ο ίδιος ένας υποδειγματικός καταπιεσμένος. Αυτή είναι η βαθύτερη αιτία που στο στρατό και στην αστυνομία η τυφλή υπακοή και η παράλογη εκπαίδευση παίζουν τόσο μεγάλο ρόλο.
Ernst Alexander Rauter – «Η κατασκευή υπηκόων»

Η εξουσία παρέχει κάθε τι που θα μπορούσε να ζητήσει ένας ψυχοπαθής. Του παρέχει έναν ολόκληρο κόσμο για να μισεί, κατ’ επέκταση του αρχικού του μίσους για τον κόσμο. Η δουλική ταύτισή του με την εξουσία, τον καθιστά αυτομάτως διαχειριστή και ενίοτε ιδιοκτήτη ανθρώπινων υπάρξεων, που πάνω τους μπορεί να εκτονώνει την κτηνωδία που απορρέει από το μίσος της εικόνας του εαυτού του. Κι έτσι μπορεί να ανέχεται την απεχθέστατη και ανυπόφορη εικόνα του. (…) Το πώς νοιώθω καθορίζεται από την αυξανόμενη αηδία μου για τον κόσμο όπως είναι και την απόφασή μου να εναντιώνομαι σ’ αυτόν όσο το δυνατό αποτελεσματικότερα. Από τη θέλησή μου να αντιπαλεύω τις αφανιστικές επιλογές της εξουσίας. Και από τη μόνιμη αγωνία και τη σταθερή μου απόφαση να μη βρεθώ ποτέ συμπαραταγμένος με τον δήμιο. Που κατά περίπτωση μεταμφιέζεται σε «σωτήρα», ασφαλίτη, χωροφύλακα, στρατοδίκη, παρακρατικό, κομματικό καθοδηγητή, ψευτο-θεραπευτή ή δήθεν επιστήμονα.
Κλεάνθης Γρίβας – «Αντίσταση στην εποχή του τίποτα»
Μίλησαν δύο. Οι υπόλοιποι;
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2011

Λα, λα, Λόλα, να ένα μήλο
Προς ΙνΚα: Αντί να μπουρδολογείτε στα χνάρια της αστείας προϊστορίας του θεσμού στην Ξάνθη και να βγάζετε τέτοιες ανακοινώσεις (σσ. την παραθέτουμε στη συνέχεια γιατί είναι τουλάχιστον διασκεδαστική αν όχι προκλητική), δεν θα μπορούσατε να κάνετε μια βόλτα στην πιάτσα και να καταγράψετε ότι γίνεται της… Πόπης; Μόνο ο γράφων θα μπορούσε να σας δώσει αρκετές πυκνογραμμένες σελίδες με στοιχεία προς εξέταση! Τελικά τι ρόλο βαράτε ορισμένοι;
Και η ανακοίνωση του ΙνΚα: «Το ΙνΚα Ξάνθης θα ήθελε να σας ευχηθεί καλό χειμώνα και να σας θυμίσει ότι είναι δικαίωμα όλων των πολιτών να απολαμβάνουν τη χρήση δημοσίων και ιδιωτικών προϊόντων και υπηρεσιών, σε τιμή και ποιότητα που να αποτελούν την δίκαια ανταπόδοση του μόχθου και της προσφοράς όλων. Απευθυνθείτε σε εμάς για να αναζητήσουμε μαζί απαντήσεις και λύσεις σε κάθε πρόβλημα. Γιατί εσείς μας βοηθάτε να εντοπίζουμε ποιοι αξίζει να αμείβονται για τις υπηρεσίες τους και ποιοι μας εμπαίζουν καταστρατηγώντας τα προνόμιά μας».
Θ. Μ.
(από τον «Παρατηρητή της Θράκης»)

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011

Αν ξαναγινόμουν είκοσι χρόνων θα ξεκινούσα από τις κορφές των βουνών, αντάρτης, ληστής, πειρατής, ν’ ανοίξω τα μάτια εκείνων που δέχονται αδιαμαρτύρητα τη μοίρα τους, όσο και κείνων που εθελοτυφλούν. Όχι, η επανάστασή μου δεν θα στρεφόταν κατά του κατεστημένου και του συστήματός του, αλλά εναντίον εκείνων που το ανέχονται. Θα σκότωνα, θα τσάκιζα την κακομοιριά, την υποταγή, την ταπεινοφροσύνη. Η γη έτσι κι αλλιώς δεν χωρά άλλους ταπεινούς και καταφρονεμένους, όπως δεν χωρά άλλα φερέφωνα προκάτ επανάστασης.
Λιλή Ζωγράφου

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Και στη δική μας χώρα από την πρώτη στιγμή έτρεξαν κοντά στους καταχτητές τα φιλόδοξα και ιδιοτελή καθάρματα. Έτρεξαν πρώτα-πρώτα οι Τσολάκογλοι, οι Μπάκοι, οι Γκοτζαμάνηδες, οι Καραμάνοι, στρατηγοί, απάτριδες, πολιτικάντηδες, τυχοδιώκτες. Με την πρόφαση να περισώσουν τάχα κάτι από την καταστροφή, μα στην πραγματικότητα για να εξασφαλίσουν αξιώματα, πρωτοκαθεδρίες, φαγοπότια, ρεμούλες για τον εαυτό τους, τους συγγενείς τους και τους φίλους τους, δέχθηκαν να κυλιούνται καθημερινά στη λάσπη της προδοσίας, να κοψομεσιάζονται, να υποβοηθάνε τη λεηλασία και την ερήμωση της χώρας τους και να δίνουνε πρόσχημα νομιμότητας σε όλα τα κακουργήματα των κατακτητών… Ένας υπουργός είχε κάποτε την αναισχυντία να πει σε φίλους του που τον ρώτησαν πώς μένει στην κυβέρνηση αφού ο λαός πεθαίνει στους δρόμους από την πείνα: - Εγώ έχω το αυτοκίνητό μου. Καλά τρώγω και πίνω. Ο λαός που ήθελε πόλεμο, ας βγάλει τώρα τα μάτια του.
Δημήτρης Γληνός

Σάββατο 8 Οκτωβρίου 2011

Παρασκευή 7 Οκτωβρίου 2011

Το κύριο και βασικό καθήκον μας είναι να βοηθάμε την πολιτική ανάπτυξη και την πολιτική οργάνωση της εργατικής τάξης. Όποιος βάζει αυτό το καθήκον σε δεύτερη μοίρα και δεν υποτάσσει σ’ αυτό όλα τα μερικότερα καθήκοντα και τις διάφορες μορφές πάλης, ακολουθεί στραβό δρόμο και προξενεί σοβαρή ζημιά στο κίνημα.
Vladimir Ilyich Lenin

Πέμπτη 6 Οκτωβρίου 2011



Τετάρτη 5 Οκτωβρίου 2011

Προς Θεσσαλονικείς ξε΄ επιστολή φαύλου
Αδελφοί
Ανταμώνουμε και πάλι (πνευματικώς, διότι σωματικώς είμεθα αλλού) στη δημιουργική «Εξώστειο» παρέα της μίζερης και ακαταπαύτως ομφαλοσκοπούσης συμβασιλεύουσας. Και όποιος επιθυμεί, μπορούμε να μετρήσουμε τη χοληστερίνη μας ίνα διαπιστώσουμε ποίος την έχει μεγαλυτέρα. Κι αυτό δια να τη σπάσομε εις εκείνους που καθημερινώς μετρούν κινητά, ακίνητα, αυτοκίνητα και λοιπά στοιχεία που συνιστούν μετεξέλιξη των αντικειμένων εφηβικών μετρήσεών τους… Πεπερασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…
Αφού λοιπόν οι εύμορφες έπληξαν περί τον πατροπαράδοτο οβελία και αφού τίμησαν την μακρά σειρά πασχαλινών εδεσμάτων (από αυγά και κοκορέτσι μέχρι τσουρέκια και παγωτά), αίφνης ενθυμήθηκαν -ως κάθε έτος μετά το Πάσχα- ότι αφικνείται καλοκαίρι. Ω γ@μώτο μου! Ωιμέ συμφορά της καψερής, αλί και καραμάν αλί, τι θα κάνω η άμοιρη που δεν σκέφτηκα ότι θα χρειαστεί να βάλω και μαγιό κι άλλα τέτοια τινά…
Τω καιρώ αυτώ, μετά την αγία χοληστερίνη εορτάζεται η αγία κυτταρίτιδα, βοήθειά μας. Και οι κοπέλες τραβάνε μίνι και κοντά μπλουζάκια, ίνα μην φαίνονται οι καινοφανείς και μη δίπλες, τρίπλες και ραγάδες. Σωρηδόν σπεύδουν στα βόδι line και εκλιπαρούν για αναπαλαίωση. Τρίβουν τας χείρας των οι παρεπιδημούντες βασανιστές, υποσχόμενοι απώλεια εκατό ή διακοσίων χιλιογράμμων εντός ενός ή δύο μηνών. Ολίγον καιρό αργότερα, εκείνες που δεν νήστεψαν τη σαρακοστή (ήτις –σημειωτέον- διαρκεί 48 ημέρας, όσες και η πεντηκοστή!), έχουν γίνει ωσάν το ιερόν λείψανο του οσίου Παχωμίου. Οι περισσότερες βέβαια έχουν απολέσει (από λέσι) βάρος ίσο με το πορτοφόλι τους και βλέπουν με φρίκη τα χιλιόγραμμα να επιστρέφουν, άμα τη απομακρύνσει από τα ιεροεξεταστικά όργανα του ινστιτούτου. Άπασαι πάντως θα εμφανιστούν οσονούπω εις παραλίες είτε χρειαστεί να κρύβονται εις την σκιά δια να μην διακρίνονται οι σωματικές ατέλειες είτε όχι. Διότι η κυνωνία τις θέλει συμμέτοχες εις ένα κρετίνικο συναγωνισμό, όπου οι έχουσες την ελαφρότητα του φελλού (παντοιοτρόπως) επιπλέουν.
Ψυχραιμία αδελφές! Η στήλη προσφέρει στις ελάχιστες εναπομείνασες αναγνώστριες (μετά τις αήθεις φαλλοκρατικές επιθέσεις της κτηνώδους δυνάμεως και ογκώδους αγνοίας μας), ένα κουπόνι δια το πρόγραμμα «περιποίησις μυαλού». Αρκετά πια με τα υπέροχα κορμιά που εντός τους κατοικούν φαντάσματα, αρκετά με την περιποίηση προσώπου, κώλου κλπ…
("Εξώστης" - Θεσσαλονίκη)

Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Είναι άλλο να καις τις εφορίες και άλλο να καις φωτοτυπίες έξω από τις εφορίες. Το πρώτο είναι επαναστατικό, το δεύτερο είναι στρουθοκαμηλισμός. Θα το πούμε λοιπόν για πολλοστή φορά. Ο αγώνας είτε θα είναι εξεγερτικός-επαναστατικός είτε θα είναι αναποτελεσματικός. Βασική παράμετρος ενός εξεγερτικού-επαναστατικού αγώνα είναι η πλήρης ρήξη με την αστική πολιτική, η οποία οδηγεί στην ανεξάρτητη ταξική οργάνωση του προλεταριάτου. Οργάνωση πρωτίστως πολιτική, που πρέπει να πάρει τη μορφή ενός επαναστατικού πολιτικού κόμματος. Αλλιώς, θα πηγαίνουμε από ήττα σε ήττα και από απογοήτευση σε απογοήτευση.
Πέτρος Γιώτης - εφημερίδα "Κόντρα"

Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011

Ο λαός δεν αντέχει άλλο.
Να ξεκινήσει τώρα διάλογος για τον διαχωρισμό κράτους – αστυνομίας!

Κυριακή 2 Οκτωβρίου 2011

Ποτέ δεν υπήρξε μια εποχή που οι άνθρωποι ήταν τόσο δύσθυμοι και μελαγχολικοί. Άλλωστε, αυτό εξηγεί από μία άποψη την τρομερή και μέχρις αηδίας οργάνωση της ευθυμίας. Καμιά εποχή δεν είχε οργανώσει τόσο πολύ την ευθυμία όσο η δική μας. Σε καμιά εποχή δεν έπαιζε πρωί-πρωί στα σπίτια το ραδιόφωνο εύθυμες μουσικές, για να ξυπνήσουν οι άνθρωποι μελαγχολικοί και σχεδόν έτοιμοι να αυτοκτονήσουν.
Γιάννης Τσαρούχης

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2011